ارزیابی فعالیت ضد سرطانی متوتروکسات کونژوگه شده با دندریمر پلی آمیدو‌ آمین نسل 4 به‌صورت کوالانسی بر روی رده سلولی سرطانی MCF-7: یک مطالعه تجربی

Abstract

پیش‌زمینه و هدف: دندریمر پلی آمیدو آمین ماکرومولکولی با شاخه­های زیاد، در مقیاس نانو، و با گروه‌های آمینی بسیار فعال در سطح خود است، که به آن اجازه اتصال به دارو­های ضد سرطانی، ازجمله متوتروکسات را می­دهد. هدف از مطالعه حاضر سنتز و بررسی خواص ساختاری کمپلکس دندریمر پلی آمیدو آمین- متوتروکسات و سپس بررسی توانایی سمیت سلولی کمپلکس سنتز شده بر روی رده سلولی سرطانی MCF-7 است. مواد و روش‌ کار: برای انجام این مطالعه تجربی، ابتدا متوتروکسات به‌واسطه Ethyl-3-(3-dimethylaminopropyl)carbodiimide (EDC) به دندریمر نسل 4 متصل شد و سپس به‌وسیله طیف‌سنجی مادون‌قرمز تبدیل فوریه و dynamic light scattering خواص ساختاری آن تعیین شد. جذب سلولی نانو ذرات به‌صورت کمی با استفاده از دستگاه فلوسایتومتری انجام گرفت. آزمون methylthiazol tetrazolium (MTT) و رنگ‌آمیزی 4′,6-Diamidino-2-phenylindole dihydrochloride (DAPI) به ترتیب برای ارزیابی توانایی القاء سمیت سلولی و آپوپتوز سلولی توسط دندریمر - متوتروکسات و متوتروکسات به فرم آزاد بر روی سلول‌های MCF-7 استفاده شد. یافته‌ها: یافته­های این مطالعه نشان داد، که کمپلکس دندریمر- متوتروکسات اندازه (29/7 ± 30 نانومتر) و بار (37/4 ± 35/5 میلی ولت) مناسب داشت. آنالیز فلوسایتومتری نشان داد که اتصال متوتروکسات به دندریمر پلی آمیدو آمین، میزان جذب سلولی را در مقایسه با دندریمر خالی، 18 درصد افزایش داد. نتایج سمیت سلولی و رنگ‌آمیزی هسته سلولی نشان داد، که سمیت سلولی و القای آپوپتوز سلول‌های MCF-7 تیمار شده با دندریمر- متوتروکسات، نسبت به متوتروکسات آزاد کم‌تر بود. بحث و نتیجه‌گیری: نتایج به‌دست‌آمده نشان داد که اگرچه کمپلکس دندیمر- متوتروکسات جذب سلولی بیشتری داشت اما سمیت سلولی و آپوپتوز کم‌تر از متوتروکسات آزاد بود.