مسمومیت بافتی ناشی از القای دوکسوروبیسین در موش‌های صحرایی: نقش حفاظتی فعالیت منظم هوازی

Abstract

پیش‌زمینه و هدف: دوکسوروبیسین(DOX) یک آنتراسایکلین آنتی‌بیوتیک است که به‌طور گسترده‌ای به‌عنوان یک عامل ضد سرطان استفاده می‌شود. بااین‌حال، استفاده بالینی از آن به دلیل اثرات جانبی ازجمله سمیت بافت‌های غیر هدف محدود شده است. هدف پژوهش حاضر بررسی نقش پیشگیرانه 6 هفته تمرین منظم هوازی بر مسمومیت ناشی از القای DOX در بافت‌های قلب و کبد بود.روش‌ها: 32 سر موش صحرایی نر به‌طور تصادفی به گروه‌های: 1) کنترل+سالین، 2) کنترل+دوکسوروبیسین، 3) تمرین+ سالین و 4) تمرین+دوکسوروبیسین تقسیم شدند. گروه‌های 3 و 4 به مدت شش هفته با سرعت 20-15 متر در دقیقه و مدت 54-25 دقیقه، پنج جلسه در هفته روی نوارگردان دویدند. گروه‌های 4،2­ و گروه‌های 3،1 به ترتیب محلول دوکسوروبیسین(20­ میلی‌گرم بر کیلوگرم) و سالین(9/0 درصد) دریافت کردند. بافت‌برداری در 24 ساعت بعد انجام شد. بعلاوه، سنجش شاخص‌های تحقیق پس از هموژنیزاسیون بافت قلب و کبد انجام شد.یافته‌ها: القای دوکسوروبیسین موجب افزایش معنادار مالوندی آلدئید(MDA) و نیتریک اکساید(NO) و کاهش معنادار در فعالیت سوپراکسید دیسموتاز(SOD) در بافت‌های قلب و کبد شد، اما این تفاوت بین دو بافت معنادار نبود. هرچند شش هفته تمرین هوازی و القای دوکسوروبیسین باعث تنظیم منفی شاخص‌های اکسیدانتی و تنظیم مثبت فعالیت SOD در بافت‌های قلب و کبد شد، اما فقط تغییرات SOD بین بافت‌های قلب و کبد معنادار بود.نتیجه‌گیری: نتایج پیشنهاد می‌کند که حفاظت قلبی و کبدی ناشی از تمرین ورزشی مزمن در موش‌های درمان شده با DOX، با مهار استرس اکسایشی و تنظیم افزایشی دفاع آنتی‌اکسیدانتی مرتبط می‌باشد.