اثر کفش طبی با راکر پاشنه تا پنجه بر میزان محدودیت دامنه حرکتی مفاصل پا و مچ

Abstract

مقدمه: راکرها یکی از رایج ترین اصلاحات خارجی کفش‌های طبی هستند و در درمان مشکلات مفصل مچ و مفاصل میانی پا به کار می‌روند. هدف از انجام این مطالعه مشخص کردن میزان دقیق محدودیت حرکتی است که راکر پاشنه-تا-پنجه روی مفاصل پا و مچ ایجاد می‌کند. بحث و نتیجه‌گیری: این مطالعه نشان داد که این کفش طبی دامنه حرکتی مفاصل پا و مچ را در صفحه ساژیتال محدود می کند ولی تا حدودی باعث افزایش دامنه حرکتی این مفاصل در صفحه فرونتال می شود یافته‌ها: تفاوت میانگین دامنه حرکتی مفصل مچ با کفش راکر در مقایسه با کفش معمولی در صفحه ساژیتال کاهش( 005/0p= )و در صفحه فرونتال افزایش یافت( 028/0p= ). این تفاوت ها از نظر آماری معنی‌دار شد ولی در صفحه عرضی اختلاف میانگین( 203/0p= )معنی‌‌دار نشد. دامنه حرکتی مفصل میانی پا نیز در صفحه ساژیتال کاهش( 047/0p= )و در صفحه فرونتال( 013/0p= )افزایش یافت . این اختلاف از نظر آماری معنی‌دار شد. در صفحه عرضی نیز با کفش راکر کاهش دامنه حرکتی از نظر آماری معنی‌دار شد( 015/0p= ). مواد و روش‌ها: مطالعه حاضر از نوع نیمه تجربی و نمونه گیری غیر احتمالی در دسترس بود . نمونه آماری 15 دانشجوی دختر در گروه سنی 18 تا 24 سال ، با شاخص توده بدنی طبیعی و الگوی راه رفتن طبیعی بودند. ابزار مورد استفاده دستگاه تحلیل حرکت وایکان 470، با 6 دوربین مادون قرمز با فرکانس 60 هرتز بود. دامنه حرکتی مفاصل ضمن راه رفتن با استفاده از هر دو نوع کفش محاسبه شد و نتایج حاصل با استفاده از آزمون غیرپارامتری ویلکاکسون تحلیل شد.