اثربخشی رفتاردرمانی گفتگویی(DBT) بر میزان باورهای فراشناختی مصرف کنندگان مرد وابسته به حشیش

Abstract

مقدمه: اعتیاد امروزه به یکی از جدی­ ترین معضلات جامعه بشری تبدیل شده است که منجر به پیدایش فقر و بیکاری و مهم تر از آن بروز مشکلات مکرر شغلی، اجتماعی و قانونی می­ شود. بنابراین هدف اصلی این پژوهش، تعیین میزان اثربخشی رفتار­درمانی گفتگویی در تغییر سطح باورهای فراشناختی مردان معتاد به حشیش شهرستان خرم­ آباد بود.

مواد و روش­ ها: این پژوهش به صـورت نیمه­ تجربـی بـود کـه در آن از طـرح پـیش ­آزمـون - پـس‌آزمـون بـا گـروه کنتـرل اسـتفاده شـد. نمونـه پـژوهش 40 آزمـودنی بـود کـه از میـان مردان معتاد به حشیش شهرستان خرم آباد انتخـاب و بـه صـورت تصـادفی در گـروه­هـای آزمـایش (رفتار­درمانی گفتگویی) و گواه گمارده شـدند. در مرحله مداخله گروه آزمایش در 8 جلسه تحت آموزش رفتار­درمانی گفتگویی قرار گرفتند. برای جمع­ آوری داده­ ها از پرسشنامه باورهای فراشناختی ولز (2000) در مراحل پیش ­آزمون و پس­ آزمون برای دو گروه آزمایشی و گواه استفاده شد. داده­ های پژوهش با روش تحلیل کوواریانس چندمتغیره (مانکووا) تجزیه و تحلیل شدند.

یافته ­ها: نتایج تحلیل کوواریانس تفاوت معناداری بین دو گروه نشان داد (05/0p<). یافته ­ها حاکی از آن بود که رفتار­درمانی گفتگویی در تغییر سطح باورهای فرانشاختی اثربخش است.

بحث و نتیجه ­گیری: بنابراین چنانچه افرادی که در حوزه مربوط به مبارزه با مواد مخدر و درمان افراد مبتلا به اعتیاد کار می­کنند، از روش رفتار­درمانی گفتگویی استفاده کنند می­توانند باورهای فراشناختی مثبتی را در بیماران ایجاد کنند.