مقایسه اثر دو شیوه تمرینی هوازی وترکیبی بر تغییرات فاکتور آنژیوژنزی TGF-β1 و هورمون کورتیزول در مردان سالمند سالم

Abstract

مقدمه: سالمندی با تغییرات آناتومیک و فیزیولوژیک اکثر بافت ها و ارگان های بدن همراه است. از آنجا که فعالیت بدنی می تواند بر عملکرد سیستم همورال و ایمونال تاثیر داشته باشد اهمیت آن در در دوران سالمندی به منظور پیشگیری از بی نظمی پیشرونده دستگاه های بدن بسیار مهم می باشد.

مواد و روش­ ها: در این مطالعه نیمه تجربی 30 مرد سالمند سالم در­3 گروه تمرین هوازی، ترکیبی و کنترل قرار گرفتند. تمرینات طی 8 هفته با تواتر3 جلسه در هفته ­انجام شد. تمرینات هوازی با شدت 75-60 % حداکثر ضربان قلب انجام شد. تمرینات ترکیبی با همان درصد حداکثر ضربان قلب و تمرینات مقاومتی شامل 5 حرکت با شدت 60 درصد 1RM که در طی هفته های تمرینی به 75 % رسیده بود، انجام شد. برای مقایسه میانگین های درون و بین گروهی، از آزمون تحلیل واریانس آنکوا وT همبسته در سطح معنا داری 05/0 P≤ استفاده شد.

یافته­ ها: نتایج تحقیق حاضرنشان داد تمرین هوازی و ترکیبی باعث تغییرات معنی داری در سطح TGF-β1 (015/0 (P= و کورتیزول (016/0 (P= در گروه های تمرین نسبت به گروه کنترل می شود . بر اساس نتایج مقادیر پس آزمون، TGF-β1 در گروه ترکیبی و هوازی افزایش یافته و فاکتور کورتیزول در گروه ترکیبی کاهش معنی داری نسبت به پیش آزمون داشته است.

بحث و نتیجه­ گیری: به نظر می رسد انجام فعالیت های ورزشی می تواند باعث افزایش TGF-β1 و کاهش کورتیزول گردد و فعالیت ورزشی به عنوان راهکاری برای جلوگیری از مشکلات در سنین حساس سالمندی حایز اهمیت باشد.