مقایسه اثر تمرین استقامتی بر فعالیت آنزیم گلوتاتیون پراکسیداز و سوپراکسید دیسموتاز بافت قلب موش های صحرایی سالم و دیابتی

Abstract

مقدمه: وضعیت آنتی­اکسیدانی بافت قلب در بیماری دیابت تغییر کرده و باعث افزایش آسیب اکسایشی غشاها و بافت قلب می­ گردد. با توجه به نقش احتمالا مثبت تمرین ورزشی بر وضعیت آنتی­اکسیدانی، هدف از مطالعه حاضر، مقایسه اثر شش هفته تمرین استقامتی بر فعالیت آنزیم گلوتاتیون پراکسیداز و سوپراکسید دیسموتاز بافت قلب موش­ های صحرایی نژاد ویستار سالم و دیابتی بود.

مواد و روش ­ها: 24 سر موش صحرایی نر بالغ، به طور تصادفی در 4 گروه 6 تایی قرار گرفتند: گروه دیابت تمرین (DT)، گروه دیابت کنترل (DC)، گروه سالم تمرین (HT) و گروه سالم کنترل (HC). حیوانات 6 هفته تمرین استقامتی با شدت متوسط به صورت فزاینده انجام دادند. 24 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین، بافت قلب برای بررسی میزان فعالیت گلوتاتیون پراکسیداز و سوپراکسید دیسموتاز استخراج گردید. داده ­ها براساس آزمون تحلیل واریانس یک­ طرفه آنالیز شدند.

یافته ­ها: پس از 6 هفته تمرین استقامتی، بین تغییرات میانگین غلظت گلوتاتیون پراکسیداز در گروه دیابت تمرین نسبت به گروه سالم کنترل و دیابت کنترل به ترتیب با سطح معناداری (007/0P=) و (017/0P=) تفاوت معناداری وجود داشت. همچنین میانگین غلظت سوپراکسید دیسموتاز در گروه دیابت تمرین نسبت به گروه دیابت کنترل با سطح معناداری (025/0P=) افزایش یافت.

بحث و نتیجه ­گیری: احتمالاً ورزش استقامتی با شدت متوسط تاثیر بسزایی بر سیستم آنتی­اکسیدانی بافت قلب موش­ های دیابتی دارد و می ­تواند در پیشگیری از توسعه عوارض قلبی-عروقی ناشی از دیابت مفید باشد.