ارزیابی کاربرد ترکیب سنتز شده جدید (متیل'2- متیل-1,3-دی اکسو -1'٬1'٬2'٬3'٬5'٬6'٬7'a7 -اکتا هیدرو اسپایرو] ایندن-'2٬3-پیرولیزیدین-'2[ 2- کربوکسیلات (6) بر روی التیام زخم های برداشتی تمام ضخامت پوست در موش صحرایی دیابتی

Abstract

مقدمه: التیام زخم حاصل برهم کنش پیچیده­ای از وقایع سلولی و بیوشیمیایی می­ باشد که منجر به بازیابی انسجام بافتی و قدرت کششی آن می­گردد. دیابت در انسان یک عامل موثر در تاخیر ترمیم زخم می‏ باشد. تحقیقات انجام شده بر روی آلکالوئیدهای پیرولیزیدین موید خواص آنتی اکسیدانی آنها می باشدکه سبب تسهیل روند التیام زخم می شوند. . هدف ارزیابی کاربرد ترکیب سنتزی جدید (متیلchr('39')2- متیل-1,3-دی اکسو -1chr('39')٬1chr('39')٬2chr('39')٬3chr('39')٬5chr('39')٬6chr('39')٬7chr('39')a7 -اکتا هیدرو اسپایرو] ایندن-chr('39')2٬3-پیرولیزیدین-chr('39')2[ 2- کربوکسیلات (ترکیب 6) بر روی التیام زخم های برداشتی تمام ضخامت پوست در موش صحرایی دیابت بود.

مواد و روش ­ها: 60 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار پس از ایجاد زخم به سه گروه 20 تایی تقسیم­بندی شدند. گروه 1: کنترل سالم، گروه 2: کنترل دیابتی ( القای دیابت در موش ­ها و ایجاد زخم باز و تزریق داخل صفاقی 100 میکرولیتر DMSO 25/0 درصد به مدت 1 هفته )، گروه 3: گروه درمان (القای دیابت در موش ­ها و ایجاد زخم باز همراه با تزریق 100 میکرولیتر داخل صفاقی ترکیب (6) به مدت 1 هفته با دوز 60 میکروگرم/ کیلوگرم که در DMSO 25/0 درصد حل شده بود. مطالعات بافت شناسی در روزهای 7، 14 و 21 و درصد کاهش سطح زخم در روزهای 3، 6، 9، 12، 15، 18 و 21 انجام گرفت.

یافته­ ها: مطالعات بافت شناسی بیانگر کاهش معنی­ دار سلول­ های التهابی و افزایش معنی ­دار فیبروبلاست­ها در گروه درمان در مقایسه با گروه کنترل دیابتی بود (P<0.05). درصد سطح زخم در گروه درمان نسبت به گروه کنترل دیابتی کاهش معنی داری نشان داد (P<0.05).

بحث و نتیجه­ گیری: درمان با ترکیب جدید (6) سبب افزایش سرعت ترمیم زخم برداشتی در موش­های صحرایی دیابتی گردید.