بررسی و مقایسه اثر 8 هفته تمرینات استقامتی و تناوبی شدید بر بیان ژن گیرنده‌های ایکس کبدی (LXR) در رت‌های نر نژاد ویستار

Abstract

مقدمه: پژوهش حاضر با هدف تعیین تأثیر تمرینات استقامتی و تناوبی شدید بر بیان ژن گیرنده‌های کبدی در رت‌های نر نژاد ویستار انجام‌ شده است. مواد و روش‌ها: روش تحقیق تجربی بوده و به همین منظور تعداد 24 سر رت نر نژاد ویستار با محدوده وزنی 20±200 گرم و سن هشت هفته، تهیه و به‌صورت تصادفی به سه گروه کنترل، تمرین تناوبی شدید و تمرین تداومی زیر بیشینه تقسیم شدند. پروتکل تمرینی خیلی شدید؛ 30 دقیقه دویدن تناوبی (هر تناوب شامل 4 دقیقه دویدن با شدت 90-85 درصد VO2max و 2 دقیقه بازیافت فعال با شدت 60-50 درصد VO2max) پنج روز در هفته و به مدت 8 هفته اجرا شد. همچنین گروه تمرین تداومی زیر بیشینه نیز شدت فعالیتی معادل 50 تا 55 درصد حداکثر اکسیژن مصرفی موش‌ها بود. یافته ­ها: بیان ژن LXR آلفا، در تمرین تناوبی شدید افزایش معناداری به نسبت گروه کنترل داشت (004/0P=). همچنین اختلاف معناداری بین 3 گروه در میزان بیان ژن LXR بتا وجود ندارد (001/0P=). هرچند نتایج نشان از افزایش جزئی در گروه‌های تمرین تناوبی و تداومی بود اما این افزایش اندک منجر به ایجاد تفاوت معنادار نشده است. بحث و نتیجه ­گیری: تمرین تناوبی شدید به نسبت تمرینات تداومی زیر بیشینه از طریق افزایش بیان ژن گیرنده مهم کبدی و همچنین عامل اصلی خروج کلسترول از کبد و درنهایت گیرنده HDL می‌تواند نقش مهمی در کاهش بیماری‌های قلبی-عروقی مانند آترواسکلروزیس داشته باشد.