تأثیر تمرین استقامتی بر سطوح پروتئین VEGF در بافت عضله قلبی رت‌های نر دیابتی شده با STZ

Abstract

مقدمه: ورزش عامل درمانی در افراد دیابتی است و فرآیند آنژیوژنز می­تواند تحت تأثیر ورزش استقامتی قرار گیرد. هدف پژوهش بررسی اثر 6 ­هفته تمرین استقامتی بر روی نوار گردان بر سطوح VEGF در عضله قلبی رت­های دیابتی بود.

مواد و روش ­ها: تعداد 24 سر رت نر ویستار با وزن 4/9±245 گرم و سن 8 هفته بطور تصادفی به­ گروه­های کنترل (6 سر)، تمرین­ (6 سر)، دیابت­ (6 سر) و دیابت ­تمرین (6 سر) تقسیم شدند. دیابت بوسیله تزریق استرپتوزوتوسین (50 میلی­گرم/کیلوگرم) ایجاد شد.­ پروتکل تمرینی برای 6 هفته و 5 جلسه در هر هفته انجام شد. 24 ساعت پس از پروتکل تمرینی، رت­ها تشریح و بافت قلبی خارج گردید. سطوح پروتئین VEGF به­ روش الایزا اندازه­گیری شد. برای تحلیل داده­ها از آزمون آنووای یک‌ طرفه استفاده شد.

یافته ­ها:یافته ­ها نشان داد که تمرین منجر به افزایش معنی­دار VEGF در گروه دیابت تمرین نسبت به گروه دیابت شد (008/0=P). میزان VEGF در گروه دیابت در مقایسه با گروه­ های سالم و تمرینی کاهش معنی­دار داشت (001/0=P). VEGF در گروه دیابت تمرین نسبت به گروه­ های کنترل و تمرین کاهش معنی­داری داشت (05/0>P). تمرین منجر به افزایش معنی­دار VEGF در ­گروه تمرین نسبت به ­گروه کنترل شد (001/0=P).

بحث و نتیجه ­گیری: VEGF در گروه­ های سالم نسبت به گروه­ های دیابتی به شکل معنی­داری بیشتر بود و تمرینات استقامتی موجب افزایش VEGF بافت قلبی شد. احتمالاً این افزایش اثرات مثبتی بر فرآیندهای تنظیمی آنژیوژنیکی در بیماران دیابتی دارد. بنابراین، ورزش استقامتی می­تواند استراتژی مناسبی برای توسعه روش­های درمانی در ­بیماری دیابت شود.