پیش بینی کارکرد اجرایی برنامه ریزی بر اساس استرس مزمن و حساسیت پردازش حسی در بیماران مالتیپل اسکلروزیس

Abstract

مقدمه: هدف از پژوهش حاضر پیش بینی کارکرد اجرایی برنامه ریزی براساس استرس مزمن و حساسیت پردازش حسی در بیماران مالتیپل اسکلروزیس است.

مواد و روش ­ها: نمونه ای مشتمل بر 100 بیمار مولتیپل اسکلروزیس انجمن ام اس ایران به صورت نمونه گیری دردسترس انتخاب شدند و دو مقیاس استرس مزمن و حساسیت پردازش حسی و آزمون های نوروپسیکولوژیک برج لندن را تکمیل کردند، سپس داده ها با نرم افزار SPSS نسخه 17 مورد تجزیه تحلیل قرار گرفت.

یافته ­ها: تحلیل رگرسیون چند گانه گام به گام نشان می دهد که در میان زیر مقیاسهای حساسیت پردازش حسی؛ تنها زیر مقیاس آستانه حسی پایین پیش بینی کننده عملکرد و زمان برنامه ریزی بود بطوریکه آستانه حسی پایین 27 درصد واریانس عملکرد برنامه ریزی را پیش بینی کرد(001/0 p<) و با ورود استرس مزمن به مدل در گام دوم، آستانه حسی و استرس مزمن همزمان 37 درصد واریانس عملکرد برنامه ریزی را پیش بینی کردند(001/0 p<). همچنین متغیر آستانه حسی پایین 27 در صد واریانس زمان برنامه ریزی را پیش بینی کرد(005/0 p<)که با ورود متغیر استرس مزمن به مدل در گام دوم، به 33 در صد افزایش یافت.

بحث و نتیجه ­گیری: در تبیین یافته های پژوهش حاضر می توان نتیجه گرفت، استرس مزمن به ترشح هورمون استرس می انجامد این هورمون هیپوکامپ و نواحی فرونتال مغز را مختل می کند این منطقه از مغز مسئول فیلتر کردن اطلاعات بی ربط و تدوین استراتژی برنامه ریزی و حل مسئله هستند. آستانه حسی پایین نیز باحذف و بازداری محرکات، به اختلال در پردازش اطلاعات و آسیب در فرآیند برنامه ریزی منجر می شود.