دانش، نگرش و عملکرد در مورد استفاده از مهار کننده ها در روانپرستاران شاغل در بخش های روانپزشکی بیمارستان رازی تبریز، ایران

Abstract

زمینه و هدف : پرستاران تصمیم گیرندگان کلیدی در استفاده از مهار کننده ها برای بیماران هستند. نقش اصلی آنها این است که نوع مناسب مهارها را انتخاب کنند، آنها را به طور ایمن برای بیماران اعمال کنند و بر اساس ارزیابی مکرر وضعیت و پاسخ بیمار مراقبت کنند. روانپرستاران مسئول ایجاد یک محیط ایمن و درمانی برای بیماران، حفظ آن و اطمینان از نظارت بالینی بهینه مهار کننده ها بر اساس استانداردهای اعمال محدودیت در بخش روانپزشکی هستند. از عوامل مرتبط در زمینه استفاده از مهار کننده ها می توان به دانش، نگرش، عملکرد پرستار ، عوامل فرهنگی و مقررات حرفه ای اشاره کرد. این مطالعه با هدف تعیین دانش، نگرش و عملکرد پرستاران روانپزشکی در استفاده از محدودیت فیزیکی در محیط بالینی انجام شد. روش بررسی: پژوهش حاضر یک مطالعه توصیفی مقطعی در سال 1401می باشد. جامعه پژوهش این مطالعه تمام پرستاران شاغل در بخش های مختلف مرکز روانپزشکی رازی تبریز بعنوان بزرگترین مرکز روان پزشکی شمال غرب کشور می باشد. 200 پرستار شاغل در بخش های روانپزشکی با استفاده از نمونه‌گیری در دسترس انتخاب شدند. ابزار گردآوری داده‌ها پرسشنامه دموگرافیک و پرسشنامه آگاهی، نگرش و عملکرد پرستاران نسبت به استفاده از محدودیت جسمانی بود. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 18 مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت. نتایج: میانگین و انحراف معیار نمرات آگاهی، نگرش و عملکرد پرستاران در مورد استفاده از مهار فیزیکی در بیماران روانپزشکی بترتیب 1/73 ±19/36 از دامنه نمره قابل کسب0 تا 23 و 4/60 ±51/36 از دامنه نمره قابل کسب12 تا 60 و 3/29±65/19 از دامنه نمره قابل کسب 15 تا 75 بود. عملکرد با سابقه کار در بخش روانپزشکی و دانش همبستگی آماری معنی‌داری داشت (0/048p<) نتیجه گیری: با توجه به نتایج مطالعه، بهتر است برنامه های آموزش ضمن خدمت با مشارکت پرستاران با سابقه کاری بالا اجرا شود تا دانش، نگرش و عملکرد پرستاران تا حد امکان ارتقا یابد. مدیران پرستاری می توانند برای اصلاح ساختار بخش های روانپزشکی و افزایش انگیزه روانپرستاران برای بهبود نگرش خود نسبت به استفاده از مهار کننده ها برنامه ریزی کنند تا بتواند در مورد استفاده از مهارکننده ها تصمیم درستی بگیرد. هم چنین برهمین اساس، راهنمای بالینی و پروتکل مناسب جهت مدیریت و یکپارچگی در اعمال مهار کننده ها توسط پرستاران تدوین شود.