ارتباط استرس شغلی و گرایش به فرزند آوری در پرستاران زن مراکز آموزشی درمانی شهر همدان

Abstract

ممقدمه: پرستاری یکی از مشاغل استرس زا است و استرس شغلی می تواند بر جنبه های مختلف زندگی از جمله گرایش به فرزندآوری تاثیرگذار باشد. در حالی که سیاست های جمعیتی کشور به سمت تشویق به فرزندآوری رفته است. از آنجایی که بیشتر جامعه پرستاری را زنان تشکیل می دهند و بیشترین بار فرزندآوری بر دوش زنان است؛ مطالعه حاضر با هدف تعیین ارتباط استرس شغلی پرستاری و گرایش به فرزندآوری در پرستاران زن صورت گرفت. روش ‌بررسی: در این مطالعه توصیفی همبستگی 220 نفر از پرستاران زن شاغل در مراکز آموزشی درمانی شهر همدان سال 1402 که به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. داده ها با استفاده از سه پرسشنامه اطلاعات دموگرافیک، مقیاس استرس پرستاری و پرسشنامه گرایش به باروری در زنان به روش خودگزارشی جمع آوری شدند. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از آزمون های آماری توصیفی و استنباطی با SPSS-22 انجام شد. یافته‌ها: میانگین نمره استرس شغلی پرستاری (23/21±11/85) و گرایش به فرزندآوری (81/15±00/43) در محدوده متوسط بود. بین استرس شغلی پرستاری و گرایش به فرزندآوری همبستگی معکوس معنی داری وجود داشت (001/0>p، 081/0-=r). تعداد زیاد شیفت شب، سابقه کاری کم، وضعیت استخدامی ناپایدار و تحصیلات کارشناسی ارشد به طور معنی داری با افزایش استرس شغلی و کاهش گرایش به فرزندآوری مرتبط بودند (001/0>p). نتیجه‌گیری: نتایج نشان داد با افزایش استرس شغلی پرستاری، گرایش به فرزندآوری در پرستاران زن کاهش می یابد. بنابراین به منظور تشویق جامعه پرستاری به فرزندآوری پیشنهاد می شود تمهیداتی جهت کاهش استرس های شغلی آنان اتخاذ شود.