نگاهی به عملکرد ماکروفاژها؛ نقش التهاب در ترمیم زخم و اسکار پاتولوژیک

Abstract

اختلال در پروسه ترمیم زخم به‌دنبال بروز یک آسیب بافتی قابل توجه مانند سوختگی شدید، ضربه و یا جراحی می­تواند بروز اسکار و فیبروز پوستی را در پی داشته باشد. وجود اسکار پاتولوژیک منجر به تغییر شکل طبیعی زخم شده و علاوه‌بر مشکلات ظاهری ممکن است همراه با درد بوده و حتی حرکت طبیعی فرد را محدود کند. پاسخ ایمنی نقش بسیار مهمی در فرایند بهبود زخم دارد. فعال‌شدن سلول‌ها و فاکتورهای ایمنی باعث شروع فرآیند التهابی، تسهیل پاک‌سازی زخم و بهبود و بازسازی بافت می‌شود. با این حال، اختلال در سیستم ایمنی در طول فرآیند بهبود زخم، به التهاب مداوم و تاخیر در بهبودی و درنهایت ایجاد زخم مزمن می­انجامد. ریزمحیط یک زخم مزمن شامل تعداد زیادی از سلول­های ایمنی شامل ماکروفاژهای پیش­التهابی بوده و بیان بالایی از واسطه‌های التهابی مانند TNF-α و IL-1β در آن مشاهده می­شود. در این میان ماکروفاژها به‌عنوان سلول­های ایمنی ذاتی نقشی کلیدی در پیش‌برد پاسخ ایمنی و فعال‌شدن ایمنی اکتسابی دارند. این سلول­ها همچنین عوامل کلیدی در تبدیل فاز التهابی به فاز بازسازی بافتی می­باشند درنتیجه، اختلال در تنظیم عملکرد ماکروفاژها عواقبی مانند بروز اسکار را در پی خواهد داشت بنابراین، آگاهی از سازوکار دقیق پروسه التهاب در حین ترمیم زخم، واسطه­های التهابی و ضدالتهابی تولیدشده و تأثیر ماکروفاژها بر این روند می­تواند نویددهنده دست­یابی به راهکارهای نوینی در ترمیم زخم بدون اسکار باشد از این رو، این مقاله به سازوکار سیستم ایمنی حین پروسه التهاب و نقش کلیدی ماکروفاژها در این پروسه و نیز تشکیل اسکار پرداخته است.