اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر شدت و فاجعه‌پنداری درد زنان مبتلا به درد مزمن

Abstract

سابقه و هدف: پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد شدت و فاجعه‌پنداری درد زنان مبتلا به درد مزمن انجام شد. روش بررسی: روش پژوهش، نیمه‌آزمایشی با طرح پیش‌آزمون- پس‌آزمون و پیگیری با گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل بیماران زن مبتلا به درد مزمن مراجعه‌کننده به بیمارستان امام رضا (ع) شهر تبریز در سال 1402 بود. 30 نفر با روش نمونه‌گیری هدفمند انتخاب، و به‌صورت تصادفی در دو گروه (هر کدام 15 نفر) قرار گرفتند. اعضای گروه آزمایش درمان مختص گروه خود را در 8 جلسه 5/1 ساعته دریافت کرد؛ اما گروه کنترل درمانی دریافت نکرد. هر دو گروه، پیش، پس و 3 ماه پس از مداخله به‌پرسشنامه‌های 20 سوالی شدت درد مک‌گیل و 13 سوالی فاجعه‌پنداری درد سالیوان و همکاران پاسخ دادند. داده‌ها توسط آزمون تحلیل واریانس با اندازه‌گیری مکرر تحلیل شدند. یافته‌ها: نتایج نشان داد که درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد در مقایسه با گروه کنترل، شدت و فاجعه‌پنداری درد زنان مبتلا به درد مزمن را در پس‌آزمون کاهش داده است (001/0>P). تأثیر درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر شدت و فاجعه‌پنداری درد در مرحله پیگیری ماندگار بود (001/0>P). نتیجه‌گیری: به‌نظر می‌رسد درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد می‌تواند سبب کاهش شدت و فاجعه‌پنداری درد زنان مبتلا به درد مزمن شود؛ از این‌رو به احتمال زیاد می‌تواند راهبرد درمانی مفیدی برای بهبود شدت و فاجعه‌پنداری درد زنان مبتلا به درد مزمن باشد.