مکان‌یابی اراضی ساخت برون سایتی جهت لجستیک بازسازی پس از سانحه (مطالعه موردی: شهر پردیس، تهران)

Abstract

زمینه و هدف: همگام با رشد شهرنشینی و توسعه شهری، سوانح طبیعی نیز همواره این محیط‌های انسان‌ساخت را مورد تهدید قرارداده است. به‌طورکلی، هدف اصلی این پژوهش، تحلیل تناسب اراضی برای مرکز ساخت برون سایتی جهت لجستیک در مرحله بازسازی باهدف برنامه ریزی برای پاسخگویی و بازسازی پس از سانحه می‌باشد. همچنین شناخت و کاربرد مراکز ساخت برون سایتی، معیارهای لازم برای انتخاب زمین برای این سایتها و همچنین وزن دهی به معیارهای مذکور، از اهداف فرعی این پژوهش محسوب می‌شود. روش: این پژوهش ازلحاظ هدف، کاربردی است و روش تحقیق توصیفی و تحلیل بوده و از نوع مطالعات میدانی و پیمایشی با رویکرد کمی می‌باشد و روش گردآوری داده‌ها در این پژوهش کتابخانه‌ای/ اسنادی می‌باشد. به‌منظور تجزیه‌وتحلیل داده‌ها، از مدل تصمیم‌گیری چند معیاره و در قالب تلفیق روش تحلیل سلسله مراتبی فازی با سامانه اطلاعات مکانی و نیز نرم‌افزارهای آرک‌جی‌آی‌اس و اکسپرت چویس استفاده ‌شده است. یافته‌ها: در این پژوهش4معیار اصلی و ۱۳ زیرمعیار جهت انتخاب اراضی مناسب برای ساخت برون سایتی جهت لجستیک بازسازی تعیین گردید. در یافته پژوهش، سایت‌های موجود در ۵ دسته بسیار نامناسب تا بسیار مناسب دسته‌بندی‌شده است که در این میان زیرمعیار مالکیت زمین، اندازه قطعه و بایر بودن زمین به‌عنوان عوامل با ضریب اهمیت بالاتر احصاء شد و براساس نقشه تولیدی و طبق یافته‌ها ۱۶٫۱% از قطعات در دسته بسیار مناسب قرار دارند که ۲۳۲ قطعه آن در کاربری صنعتی فاز ۷ شهر پردیس واقع‌شده و ۷۱ قطعه آن در زمین بایر است که امکان برپایی فضاهای ساخت برون سایتی طبق معیارها و شاخص‌ها را دارند. نتیجه‌گیری: با توجه به ویژگی‌های فضای ساخت برون سایتی که فضای تولیدی، صنعتی و محل انبار و نگه‌داری تجهیزات لازم جهت لجستیک بازسازی در زمان وقوع سوانح می‌باشد. نتایج حاصل از پژوهش نشان می‌دهد در شهر پردیس که بر اساس فازهای مختلف شهری برنامه‌ریزی شده است، بر اساس معیارهای اصلی تعیین‌شده، فازهای ۶ و ۷ دارای تعداد سایت‌های مناسب بیشتری، به دلیل وجود کاربری‌های صنعتی و وجود زمین بایر با اندازه قطعات بالا که از معیارهای اصلی برای مکان‌یابی سایت‌های ساخت برون سایتی محسوب میشود، برخوردار هستند.