نقش واسطه‌ای رضایت شغلی در رابطه عملکرد شغلی با سازگاری و تعهد شغلی در کارکنان سازمان آتش‌نشانی قم: مطالعه‌‌‌ موردی

Abstract

زمینه و هدف در دنیای سازمان‌ها با‌توجه‌به ویژگی‌ها و نوع ارائه خدمات متفاوتشان، بی‌شک نقش سازمان آتش‌نشانی به‌عنوان یک ارگان حیاتی در یاری‌رسانی به مردم نیازمند، بسیار ضروری و مهم است. هدف پژوهش پیش‌رو، تبیین نقش میانجی رضایت شغلی در بررسی تأثیرگذاری سازگاری و تعهد بر عملکرد شغلی کارکنان در مدیریت کردن بحران، آن هم با محوریت سازمان آتش‌نشانی است. روش روش پژوهش حاضر، توصیفی‌همبستگی و از نوع مطالعات کاربردی است. ابزار جمع‌آوری داده‌ها، پرسش‌نامه‌هایی استاندارد است و سؤالات در قالب طیف لیکرت مطرح شدند. جامعه آماری، در‌برگیرنده‌ 80 نفر از کارکنان سازمان آتش‌نشانی استان قم است که به روش نمونه‌گیری تصادفی ساده انتخاب شدند و از میان آنان نمونه‌ای به اندازه 60 نفر، به‌طور کامل پرسش‌نامه‌ها را تکمیل کردند. 4 متغیر پژوهش عبارت‌اند از: سازگاری شغلی، تعهد شغلی، رضایت شغلی و عملکرد شغلی که در بین آن‌ها رضایت شغلی، متغیری میانجی فرض شد. پایایی داده‌ها با به‌کار‌گیری معیار آلفای کرونباخ و روایی آن‌ها نیز با کمک 2 شاخص روایی هم‌گرا و روایی واگرا مورد آزمون و تأیید قرار گرفتند. در پژوهش اخیر، داده‌ها با روش مدل‌سازی معادلات ساختاری با رویکرد حداقل مربعات جزئی و با استفاده از نرم‌افزار Warp Pls نسخه 7 مورد سنجش واقع شدند. یافته ها آزمون فرضیه‌های پژوهش حاضر نشان داد تعهد شغلی بر رضایت شغلی به میزان 69 درصد (با سطح معنی‌داری 0/001>) تأثیر معنادار دارد. تأثیر سازگاری شغلی بر رضایت شغلی به میزان 17 درصد (با سطح معنی‌داری 0/087) رد شد و تأثیر متغیر میانجی رضایت شغلی بر عملکرد شغلی با 32 درصد (با سطح معنی‌داری 0/004>)، نشان‌دهنده تأیید رابطه رضایت شغلی بر عملکرد شغلی بود. نتیجه گیری نتایج پژوهش حاضر، با در ‌نظر‌ گرفتن شرایط کارکنان سازمان آتش‌نشانی در‌زمینه مهار بحران نشان داد تأثیر تعهد شغلی بر عملکرد شغلی با میانجیگری رضایت شغلی دارای تأثیر معنادار 22 درصدی (با سطح معنی‌داری 0/001>) است، ولی تأثیر سازگاری شغلی بر عملکرد شغلی حتی با در‌ نظر ‌گرفتن متغیر میانجی‌ رضایت شغلی تأیید نشد و با محاسبه ضریب مسیری به اندازه 5 درصد (با سطح معنادار 0/05<) رد شد.