مقایسه اثربخشی روان‌درمانی مثبت‌گرا و آموزش واقعیت‌درمانی بر خستگی از شفقت و فرسودگی‌شغلی کادر درمان در دوران شیوع کووید-19

Abstract

زمینه و اهداف: پرستاری به منزله یک حرفه با میزان مخاطره بالا و فرسودگی محسوب می‌شود و می‌تواند عواقبی همانند خستگی از محیط کار و عدم رضایت شغلی به دنبال داشته باشد. هدف این مطالعه مقایسه اثربخشی روان‌درمانی مثبت‌گرا و آموزش واقعیت‌درمانی بر خستگی از شفقت و فرسودگی‌شغلی در کادر درمان بیمارستانی در دوران شیوع کووید-۱۹ بود. روش بررسی: این مطالعه از نوع نیمه‌آزمایشی از نوع پیش‌آزمون–پس‌آزمون با گروه کنترل بود. تعداد ۴۵ نفر از کارکنان زن و مرد شاغل در بیمارستان کاشانی شهرکرد به روش نمونه‌گیری هدفمند انتخاب و به دو گروه آزمایش و یک گروه کنترل به صورت تصادفی گمارده شدند (هر گروه ۱۵ نفر). شرکت‌کنندگان در پژوهش پرسشنامه خستگی از شفقت و فرسودگی‌شغلی را به عنوان پیش‌آزمون تکمیل نمودند و پس از آموزش ۸ جلسه‌ای پروتکل روان‌درمانی مثبت‌گرا و آموزش واقعیت‌درمانی به گروه‌های آزمایش، آزمودنی‌ها در مرحله پس‌آزمون به پرسشنامه‌ها پاسخ دادند. داده‌ها با آزمون‌های آماری تحلیل کوواریانس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته‌ها: نتایج نشان داد که بین روان‌درمانی مثبت‌گرا و آموزش واقعیت‌درمانی بر خستگی از شفقت و فرسودگی‌شغلی در کادر درمان تفاوت وجود دارد و واقعیت درمانی اثربخشی بیشتری دارد (۰.۰۱>p). نتیجه‌گیری: نتایج پژوهش حاضر بیانگر این بود که روان‌‌درمانی مثبت‌‌گرا و آموزش واقعیت‌‌درمانی بر کاهش میزان خستگی از شفقت و فرسودگی‌شغلی مؤثر هستند و اثربخشی روان‌‌درمانی واقعیت‌درمانی بیشتر از درمان مثبت‌گرا است.