تأثیر تمرینات زنجیره حرکتی باز و بسته در آب بر درد، پایداری کمری–لگنی و متغیرهای روانشناختی در مردان مبتلا به کمر درد مزمن غیر اختصاصی: یک کارآزمایی بالینی تصادفی‌سازی ‌شده

Abstract

زمینه و اهداف: کمر درد مزمن به عنوان یکی از دلایل اصلی غیبت از کار و افزایش وابستگی به بیمه درمانی و خدمات مراقبت‌های بهداشتی است که بر زندگی روزمره مردم و کیفیت زندگی تأثیر می‌‌گذارد. هدف از این مطالعه بررسی تأثیر تمرینات زنجیره حرکتی باز و بسته در آب بر درد، پایداری کمری – لگنی و متغیرهای روانشناختی در مردان مبتلا به کمر درد مزمن غیراختصاصی بود. روش بررسی: در یک کارآزمایی بالینی کنترل شده، از مردان مبتلا به کمردرد مزمن غیراختصاصی (طبق نظر متخصص) ۶۰ نفر به طور تصادفی به یکی از سه گروه تمرینات زنجیره بسته در آب، تمرینات زنجیره باز در آب و گروه کنترل تقسیم شدند. گروه‌های مداخله به مدت هشت هفته و سه جلسه در هفته، تمرینات تجویز شده را در استخر انجام دادند. درد توسط مقیاس بصری سنجش درد، پایداری کمری لگنی توسط بیوفیدبک فشار و متغیرهای روانشناختی توسط مقیاس افسردگی، اضطراب و استرس DASS­۲۱ اندازه‌گیری شد. آزمون ANCOVA جهت مقایسه مقادیر پس‌آزمون بین گروهی با کنترل اثر پیش‌آزمون استفاده گردید. یافته‌ها: اختلاف معناداری بین گروه کنترل با هر دو گروه تمرینات زنجیره باز و زنجیره بسته در کاهش درد، متغیرهای پایداری کمری- لگنی و متغیرهای روانشناختی وجود داشت (۰.۰۵p<). نتیجه‌گیری: تمرینات زنجیره باز و بسته در آب در کاهش درد افراد با کمردرد مزمن مؤثر بوده و در افزایش پایداری کمری- لگنی و بهبود متغیرهای روانشناختی این افراد می‌‌تواند مؤثر باشد. برنامه‌های آب درمانی می‌تواند به عنوان بخشی از برنامه‌های توانبخشی جامع برای بیماران مبتلا به کمردرد مزمن در نظر گرفته شود.