بررسی ارتباط سلامت معنوی با خودکارآمدی دانشجویان پرستاری یک دانشگاه نظامی منتخب شهر تهران

Abstract

زمینه و اهداف: سلامت ‎معنوی یکی از ابعاد بسیار مهم در سلامت ‎انسان که باعث افزایش توان سازگاری فرد می‌‌شود. این مطالعه با هدف بررسی ارتباط سلامت‎ معنوی با خودکارآمدی دانشجویان پرستاری یک دانشگاه نظامی انجام شد. روش بررسی: این مطالعه مقطعی (توصیفی-تحلیلی) در سال ۱۴۰۱ در یک دانشگاه نظامی منتخب شهر تهران انجام شد. ۲۲۰ دانشجوی مقطع کارشناسی پرستاری به روش سرشماری وارد مطالعه شدند که در نهایت ۱۹۰ دانشجو مطالعه را تکمیل کردند. ابزار گردآوری داده‎ها شامل پرسشنامه اطلاعات فردی، پرسشنامه سلامت‎ معنوی الیسون و پالتزیون و پرسشنامه‎ خودکارآمدی ‎عمومی ‎شرر بود. یافته‌ها: میانگین سلامت‎ معنوی (۶.۷۲±۷۵.۲۷) و خودکارآمدی (۶.۵±۴۷.۹۲) دانشجویان ‎پرستاری در سطح متوسط بود. بین سلامت معنوی و خودکارآمدی دانشجویان پرستاری رابطه مثبت معناداری وجود داشت (۰.۰۰۱>p و ۰.۳۱۳=r). همچنین، بین خودکارآمدی با ترم تحصیلی (۰.۰۰۱=p و ۰.۲۳۸=r) و سن (۰.۰۰۱=p و ۰.۲۴۸=r) دانشجویان پرستاری رابطه مثبت معناداری وجود داشت. بین متغیر سلامت معنوی با هیچکدام از متغیرهای فردی دانشجویان پرستاری رابطه معنادار آماری دیده نشد. نتیجه‌گیری: نتایج این مطالعه از اهمیت سلامت معنوی در افزایش خودکارآمدی دانشجویان ‎پرستاری حمایت می‎کند. لذا، توجه به ارتقای سلامت‎ معنوی دانشجویان پرستاری جهت افزایش خودکارآمدی آنان توصیه می‌‌شود.