پیش‌بینی نشخوار ذهنی بر اساس حساسیت اضطرابی و ناگویی هیجانی با نقش میانجی سبک زندگی در زنان مبتلا به ام.‌اس.

Abstract

زمینه و هدف: ام.اس. بیماری مزمن خودایمنی است که طی آن، میلین سیستم عصب مرکزی تخریب می‌شود و بخش‌هایی از بدن به ­تدریج توانایی و تعادل خود را از دست می­دهند. پژوهش حاضر با هدف پیش­بینی نشخوار ذهنی بر اساس حساسیت اضطرابی و ناگویی هیجانی با نقش میانجی سبک زندگی در زنان مبتلا به بیماری ام.‌اس. انجام شد. روش‌ها: پژوهش حاضر توصیفی از نوع همبستگی بود. با استفاده از روش نمونه‌گیری تصادفی ساده تعداد 158 زن مبتلا به بیماری ام.‌اس. در انجمن بیماران ام.‌اس. در شهر تهران در سال 1401 انتخاب شدند. بیماران پرسشنامه‌های استاندارد نشخوار ذهنی ((Nolen-Hoeksema & Morrow, 1991))، حساسیت اضطرابی (Reiss et al in 1986)، ناگویی هیجانی (TAS-20, Bagby et al., 1994) و سبک زندگی لعلی و همکاران را تکمیل کردند. داده­ها با آزمون‌های ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون سلسله مراتبی در SPSS نسخه 26 و تحلیل مسیر در Lisrel نسخه 10 آنالیز شدند. یافته‌ها: در زنان مبتلا به بیماری ام.‌اس.، حساسیت اضطرابی و ناگویی هیجانی با نشخوار ذهنی، همبستگی مثبت و سبک زندگی با نشخوار ذهنی، همبستگی منفی دارد (001/0P<). سبک زندگی در رابطه بین حساسیت اضطرابی و ناگویی هیجانی با نشخوار ذهنی نقش میانجی دارد (001/0P<). نتیجه‌گیری: حساسیت اضطرابی و ناگویی هیجانی از طریق سبک زندگی، نشخوار ذهنی زنان مبتلا به بیماری ام.‌اس. را تبیین می‌کنند. بنابراین به متخصصان حوزه درمان ام.‌اس. پیشنهاد می‌شود برای کاهش نشخوار ذهنی زنان مبتلا به بیماری ام.‌اس. به نقش متغیرهای حساسیت اضطرابی و ناگویی هیجانی توجه کنند و سبک زندگی سالم را در آنها ارتقاء دهند.