تاثیر تمرین مقاومتی بر محتوای پروتئین‌های Rheb و mTOR در عضله بازکننده دراز انگشتان موش‌های صحرایی سالمند

Abstract

زمینه و هدف: افزایش سن با کاهش تدریجی حجم و توده عضلانی اسکلتی همراه است که به دنبال آن، اختلالاتی در عملکرد فیزیکی و فیزیولوژیکی ایجاد می‌شود. تمرین ورزشی یکی از مؤثرترین روش‌ها برای بهبود عملکرد عضلانی محسوب می‌شود و به‌عنوان یکی از محرک‌های تغییر هموستاز در عضله اسکلتی شناخته شده است. هدف این پژوهش، تعیین تأثیر تمرین مقاومتی بر محتوای پروتئین‌های Rheb و mTOR در عضله بازکننده دراز انگشتان (EDL) موش‌های صحرایی سالمند بود. روش‌ها: در این مطالعه تجربی، 16 سر موش صحرایی نر نژاد اسپراگ‌داولی سالمند (20 ماه سن و میانگین وزن 300-450 گرم) در دو گروه کنترل (8 سر موش) و تمرین مقاومتی (8 سر موش) قرار گرفتند. تمرین مقاومتی شامل 8 هفته و هفته‌ای 3 جلسه صعود از یک نردبان عمودی یک متری با 26 پله و دو سانتی متر فضای بین هر پله با شیب 85 درجه بود. هر جلسه شامل 3 ست با 5 تکرار که در فاصله هر تکرار یک دقیقه استراحت و در فاصله بین هر ست 2 دقیقه استراحت در نظر گرفته شد. در هفته اول میزان وزنه‌های بسته‌شده به موش‌های صحرایی 50 درصد وزن بدن آنها می‌باشد که به تدریج 10 درصد در هر هفته افزایش یافت و به 100 درصد وزن بدن آنها در هفته هشتم رسید. 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین، موش‌های صحرایی بی‌هوش شدند و محتوای پروتئین‌های Rheb و mTOR در عضله بازکننده دراز انگشتان به روش وسترن بلات اندازه­گیری شد. یافته‌ها: پس از 8 هفته تمرین مقاومتی، میانگین محتوای پروتئین‌های Rheb (P= 0/0001) و mTOR (0/013=P) در عضله EDL موش‌های صحرایی سالمند به‌طور معنی‌داری در مقایسه با گروه کنترل افزایش یافت. نتیجه‌گیری: نتایج این مطالعه نشان می‌دهد که تمرین مقاومتی احتمالاً می‌تواند به بهبود عوامل درگیر در مسیر سنتز پروتئین در عضله اسکلتی طی دوران سالمندی کمک کند.