نقش تعدیل گر خودشفقت ورزی در رابطه بین ترومای دوران کودکی و دلبستگی به جنین در زنان باردار

Abstract

زمینه و هدف: دلبستگی مادر به جنین پیش­ بینی ­کنندۀ دلبستگی مادر به نوزاد، مراقبت­ های اولیه و کیفیت والدگری است و شناسایی عواملی که بر این دلبستگی اثرگذار هستند، اهمیت دارد. بنابراین پژوهش حاضر با هدف بررسی نقش تعدیل­گر خودشفقت ­ورزی در رابطه بین ترومای دوران کودکی و دلبستگی به جنین در زنان باردار انجام شده­است. روش‌ها: این پژوهش، توصیفی از نوع همبستگی بود و جامعه آماری، زنان باردار ساکن شهر تهران در سال 1402 بودند که از بین آنها 204 نفر به­ صورت در دسترس به عنوان نمونه انتخاب شدند. داده ­ها با پرسشنامه­ دموگرافیک، پرسشنامه­ دلبستگی مادر به جنین کرانلی، پرسشنامه ترومای دوران کودکی و پرسشنامه شفقت به خود جمع­­آوری شدند. به منظور تحلیل داده­ها نیز از روش همبستگی پیرسون و مدل معادلات ساختاری استفاده شد و از نرم‌افزارهای SPSS ویرایش 26 و نرم افزار Smart PLS استفاده گردید. یافته‌ها: ترومای دوران کودکی با دلبستگی مادر به جنین رابطه معنادار و منفی دارد (0/40-r=، 0/01>P). ارتباط میان متغیر خودشفقت ­ورزی با دلبستگی مادر به جنین نیز معنادار و مثبت حاصل شد (38/0r=، 0/01P<). متغیر ترومای دوران کودکی با شفقت به خود نیز ارتباط منفی نشان داد اما معنادار نیست (15/0-r=، 0/05P>). همچنین عامل خود شفقت­ ورزی بین ترومای دوران کودکی با دلبستگی مادر به جنین نقش تعدیل‌گر دارد (0/03=P). نتیجه‌گیری: بر اساس یافته­ های حاضر، عامل خودشفقت ­ورزی می ­تواند نقش مهمی در کاهش اثرات منفی تجربه تروما در دوران کودکی بر تجربیات دلبستگی بعدی از جمله دلبستگی مادر باردار به جنین خود داشته باشد.