پاسخ رشدی به مکمل منیزیم در زنان باردار در معرض خطر محدودیت رشد داخل رحمی (IUGR)

Abstract

زمینه و هدف: با توجه به اهمیت محدودیت رشد داخل رحمی (IUGR) و مکانیسم ناشناخته منیزیم در پیشگیری از آن، این مطالعه با هدف تعیین پاسخ رشدی به مکمل منیزیم در زنان باردار در معرض خطر IUGR در کاشان انجام گردید. روش‌ها: این کارآزمایی بالینی تصادفی دوسوکور در میان 70 زن در معرض خطر IUGR پس از انجام سونوگرافی داپلر شریانی رحمی شناسایی‌شده انجام شد. زنانِ بین 16 تا 30 هفته بارداری، به طور تصادفی به دو گروه با مصرف روزانه 250 میلی‌گرم مکمل منیزیم (35 نفر) و دارونما (35 نفر) برای مدت 14 هفته تخصیص یافتند. در پایان ۱۴ هفته، بیومارکرهای استرس اکسیداتیو (MDA، TAC و GSH)، پروفایل­ لیپیدی (غلظت کلسترول تام، LDL-C، HDL-C و تری گلیسیرید سرم)، پارامترهای عملکرد انسولین، فاکتورهای التهابی (hs-CRP و نیتریک اکساید) و پاسخ‌های رشدی سنجش شد. یافته‌ها: مصرف روزانه مکمل منیزیوم به مدت 14 هفته در زنان در معرض خطر IUGR اثرات مثبتی بر شاخص مقاومت شریان رحمی داشت. بعد از 14 هفته مداخله، مکمل منیزیوم منجر به کاهش معنی‌دار انسولین سرمی و مقاومت به انسولین و افزایش معنی‌دار حساسیت به انسولین در مقایسه با پلاسبو شد اما بر قند خون ناشتا اثری نداشت. سطح سرمی تری گلیسرید، کلسترول توتال، کلسترول LDL و کلسترول HDL در گروه‌ مکمل منیزیوم با پلاسبو همسان و فاقد اختلاف معنادار بود. همچنین مکمل منیزیوم در مقایسه با پلاسبو، منجر به کاهش معنی‌دار MDA،TAC وhs-CRP شد اماGSH وNO بین دو گروه همسان و فاقد اختلاف معنادار بودند. نتیجه‌گیری: طبق یافته­های مطالعه حاضر، مصرف مکمل منیزیوم به مدت 14 هفته در زنان باردار در معرض خطر IUGR، اثرات مثبتی بر پروفایل‌های متابولیک و رشد داخل رحمی داشته است.