مقایسه تاثیر تمرین هوازی و مقاومتی بر عوامل التهابی و حسگر متابولیکی بافت قلب در موش های صحرایی نر مدل دیابت

Abstract

مقدمه: کاردیومیوپاتی یکی از عوارض بیماری دیابت است که خطر مرگ و میر مبتلایان را افزایش می ­دهد. هدف پژوهش حاضر مقایسه تاثیر تمرین هوازی و مقاومتی بر عوامل التهابی و حسگر متابولیکی بافت قلب در موش­ های صحرایی نر دیابتی بود. مواد و روش‌ها: تعداد 22 سر موش صحرایی نر با میانگین وزن 22±179 گرم به 4 گروه سالم، شم دیابتی، دیابتی با تمرین هوازی، دیابتی با تمرین مقاومتی تقسیم شدند. تمرین هوازی با شدت متوسط با دویدن روی نوارگردان و تمرین مقاومتی با بالارفتن از نرده ­بان با وزنه ­های مشخص، به مدت 6 هفته و 5 روز در هفته انجام شد. پروتئین SIRT-1 و NF-κB با روش وسترن بلات اندازه­گیری شد. تحلیل آماری نتایج با استفاده از روش‌های آنوا، آزمون تی همبسته و تحلیل کوواریانس در سطح 0/05≥P انجام شد. یافته­ ها: میزان قند خون در گروه دیابتی با تمرین هوازی از 131±377 به 81±249 میلی­گرم بر دسی‌لیتر و در گروه تمرین مقاومتی از 70±468 به 83±246 میلی ­گرم بر دسی لیتر کاهش یافته و به لحاظ آماری معنی دار بود (به ترتیب: 0/036=P و0/040=P). تاثیر تمرین مقاومتی بر کاهش قند خون بیشتر بود (0/037=P). پروتئین NF-κB در تمرین هوازی (0/007±1/18) و تمرین مقاومتی (0/04±1/17) نسبت به گروه شم دیابتی (0/09±1/88) کاهش معنی ­داری داشت (0/001≥P). هیچ‌یک از دو نوع تمرین بر مقدار پروتئین SIRT-1 تاثیر معنی­دار نداشت. نتیجه ­گیری: تمرین مقاومتی مانند تمرین هوازی، تاثیر مشابهی بر کاهش التهاب در قلب دارد و تاثیر بهتری بر کاهش قند خون می­ گذارد. تاثیر هر دو نوع تمرین ورزشی بر التهاب موثرتر از عامل متابولیک بود. تمرین مقاومتی می­ تواند نسبت به تمرین هوازی، جایگزین مناسبی برای کاهش قند خون و التهاب ناشی از دیابت باشد.