ویتامین D و آنتی بادی ضد پراکسیداز تیروئیدی: مطالعه تیروئید تهران

Abstract

مقدمه: با توجه به داده‌های متناقض موجود در مورد ارتباط بین ویتامین D و بیماری‌های خود ایمنی تیروئید، هدف این مطالعه بررسی ارتباط بین ویتامین D و آنتی‌بادی ضد پراکسیداز تیروئیدی (TPOAb) بود. مواد و روش‌ها: در این مطالعه 695 نفر؛ شامل 369 زن وارد و براساس سطوح سرمی 25 هیدروکسی ویتامین D [D (OH)25] به چهار گروه تقسیم شدند. وضعیت آنتی‌بادی ضد پراکسیداز تیروئیدی بین دسته‌های مختلف کمبود ویتامین D مقایسه شد و ضریب همبستگی آنتی‌بادی ضد پراکسیداز تیروئیدی و ویتامین D برآورد شد. برای بررسی ارتباط بین وضعیت ویتامین D و مثبت بودن TPOAb از تحلیل رگرسیون لجستیک چندگانه استفاده شد. یافته‌ها: شیوع کمبود ویتامین دی، 82درصد بود. تفاوت آماری معنی‌داری در شیوع آنتی‌بادی ضد پراکسیداز تیروئیدی مثبت در گروه‌های مختلف ویتامین D وجود نداشت؛ (0/18=p-value) و این یافته‌ با در نظر گرفتن تیتر آنتی‌بادی ضد پراکسیداز تیروئیدی به عنوان یک متغیر پیوسته نیز تغییر نکرد. تجزیه و تحلیل رگرسیون لجستیک چندگانه ارتباط معناداری بین وضعیت ویتامین D و مثبت بودن آنتی‌بادی ضد پراکسیداز تیروئیدی نشان نداد. در مورد عملکرد تیروئید، یک رابطه منفی ضعیف بین 25 هیدروکسی ویتامین D و هورمون محرک تیروئید در مردان و یک رابطه مثبت ضعیف بین 25 هیدروکسی ویتامین D و هورمون تیروکسین آزاد در زنان نشان داده شد. نتیجه‌گیری: مطالعه ما در جمعیت با شیوع بالای کمبود ویتامین D، هیچ ارتباط آماری معناداری را بین سطوح سرمی ویتامین D و سطوح آنتی‌بادی ضد پراکسیداز تیروئیدی یا آنتی‌بادی ضد پراکسیداز تیروئیدی مثبت نشان نداد.