اثر هیپراکسی بر فراهم زیستی نیتریک اکسید در بافت چربی اپیدیدیمال در موش‌های صحرایی نر مبتلا به دیابت نوع 2

Abstract

مقدمه: هیپوکسی و به ویژه هیپوکسی بافت چربی در پاتوفیزیولوژی دیابت نوع 2 (T2D) نقش دارد و هیپراکسی (تجویز اکسیژن) به عنوان درمانی بالقوه برای T2D مطرح شده است. یکی از عوارض هیپراکسی، کاهش فراهم زیستی نیتریک اکسید (NO) است. هدف این مطالعه تعیین اثر هیپراکسی بر آنزیم ­های تولیدکننده NO (نیتریک اکسید سنتاز یا NOS) یا تخریب‌کننده ال-آرژینین (آرژیناز) در بافت چربی اپیدیدیمال در موش­ های صحرایی مبتلا به T2D است. مواد و روش­ ها: دیابت نوع 2 در 12 سر موش صحرایی نر؛ با استفاده از رژیم غذایی پر چرب و مقادیر اندک استرپتوزوتوسین القاء شد. سپس موش­ ها به دو گروه 6 تایی تقسیم شدند: گروه هیپراکسی (به مدت 5 هفته اکسیژن 95 درصد دریافت کردند) و گروه شاهد (در معرض اکسیژن هوا، 21 درصد، قرار ­گرفتند). در پایان 5 هفته، حیوانات بیهوش شدند، بافت چربی ایپدیدیمال جدا و میزان پروتئین­ های NOS اندوتلیالی (eNOS)، NOS القایی (iNOS) و آرژیناز، همچنین سطح متابولیت ­های NO (NOx) و لاکتات در آن‌ها اندازه ­گیری شد. یافته‌ها: هیپراکسی سبب کاهش 28 درصدی قند خون و همچنین کاهش غلظت لاکتات، کاهش سطح پروتئین eNOS (11/1±5/2 در مقابل 1/3±8/4 نانوگرم به ازای میلی­گرم پروتئین، 0/041=P)، کاهش سطح NOx (18/2±1/0 در مقابل 1/2±12/1 نانومول با ازای میلی­ گرم پروتئین، 0/027=P) و افزایش پروتئین آرژیناز (0/14±1/3 در مقابل 0/31±2/2 نانوگرم به ازای میلی­ گرم پروتئین، 0/028=P) در بافت چربی گردید. نتیجه ­گیری: هیپراکسی گلوکز خون را در موش­ های صحرایی مبتلا به T2D کاهش داد اما فراهم زیستی NO در بافت چربی احشایی را کم کرد که با کاهش سطح پروتئین eNOS و افزایش سطح پروتئین آرژیناز مرتبط است.