بررسی اثرات رزیگلیتازون و اپی‌گالوکاتچین ‌گالات بر بیان پروتئین PGC-1α در رده سلول‌های عضلانی C2C12 مقاوم به انسولین القا شده با پالمیتات

Abstract

مقدمه: تغییر در سوخت و ساز لیپیدها یکی از سازوکارهای مهم برای درمان مقاومت به انسولین و در نتیجه دیابت نوع 2 است. از سوی دیگر، PGC-1α به عنوان یکی از تنظیم‌کننده­های کلیدی بیوژنز و عملکرد میتوکندری، از راه افزایش بتا- اکسیداسیون لیپیدها، نقش مهمی در بهبود حساسیت به انسولین ایفا می­کند. در پژوهش حاضر، اثرات اپی­­گالوکاتچین ­گالات (EGCG)، به عنوان ترکیب ضدچاقی و افزاینده کاتابولیسم چربی، بر بیان پروتئین PGC-1α بررسی شد و با داروی ضددیابتی رزیگلیتازون (RGZ) مقایسه گردید. مواد و روش­ها: پس از تمایز میوبلاست­های C2C12 به میوتیوب، مقاومت به انسولین از طریق تیمار پالمیتات القا گردید. سپس میزان بیان پروتئین PGC-1α، پیش و پس از تاثیر انسولین و هم‌چنین پس از تیمار با EGCG و RGZ، با استفاده از روش وسترن بلات مورد بررسی قرار گرفت. یافته‌ها: تیمار با پالمیتات بیان پروتئین PGC-1α را در سلول­های C2C12 به طور معنی‌داری کاهش داد (001/0P=). تیمار این سلول­ها با EGCG اثر معنی‌داری بر بیان پروتئین PGC-1α نداشت (67/0P=)، در حالی‌که تیمار با RGZ بیان این ژن در سطح پروتئین را به طور معنی‌داری افزایش داد (003/0P=). هم‌چنین، این افزایش معنی‌دار در بیان ژن PGC-1α در سطح پروتئین تحت تیمار همزمان با RGZ و EGCG حفظ شد (001/0P=). نتیجه‌گیری: نتایج ما نشان داد که تاثیر EGCG بر میزان بیان پروتئین PGC-1α معنی‌دار نبود، در حالی‌که RGZ به طور معنی‌داری کاهش بیان القا شده با پالمیتات پروتئین PGC-1α را بهبود داد. در مجموع، به نظر می­رسد که اثرات ضد دیابتیک EGCG بر خلاف RGZ از راه تاثیر بر بیان ژن PGC-1α اعمال نمی­گردد.