نقش پیش‌بینی‌کننده تاب‌آوری در بار مراقبتی مراقبین خانوادگی مبتلایان به سکته مغزی: یک مطالعه توصیفی‌‌مقطعی

Abstract

زمینه و هدف به دنبال مراقبت از بیماران مبتلا به سکته مغزی، مراقبین آن‌ها بار مراقبتی را تجربه می‌کنند که اثرات منفی بر ابعاد مختلف زندگی آن‌ها دارد. تاب‌آوری عاملی است که به نظر می‌رسد بتواند به آن‌ها در سازگاری با شرایط ایجادشده یاری رساند. بدین منظور پژوهش حاضر با هدف تعیین نقش پیش‌بینی‌کننده تاب‌آوری در بار مراقبتی مراقبین خانوادگی مبتلایان به سکته مغزی در سال 1402 انجام شد. روش بررسی در پژوهش حاضر که توصیفی‌مقطعی از نوع همبستگی است، 194 نفر از مراقبین مبتلایان به سکته مغزی در بیمارستان بعثت شهر همدان که شدت ناتوانی بیماران آن‌ها متوسط و براساس مقیاس بارتل بین 61 تا 90 بود، به‌صورت دردسترس انتخاب شدند. ابزار گردآوری داده‌ها شامل فرم مشخصات جمعیت‌شناختی، پرسش‌نامه‌های بار مراقبتی نواک و گست، تاب‌آوری کانر- دیویدسون و مقایس سنجش شدت ناتوانی بارتل بود. تجزیه‌وتحلیل داده‌ها در نرم‌افزارSPSS نسخه 25 و با آمار توصیفی، ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون خطی انجام شد. یافته‌ها نتایج نشان داد میانگین سنی مراقبین 42/53 سال، 52 درصد آن‌ها مرد و سطح تحصیلات 26/8 درصد آن‌ها دیپلم بود. همچنین میانگین نمرات بار مراقبتی و تاب‌آوری به‌ترتیب برابر با 13/09±‌86/35 و 10/38±‌42/56 بود. همچنین مشخص شد ارتباط بین بار مراقبتی و تاب‌‌آوری مراقبین معکوس و معنی‌دار بود و تاب‌آوری از عومل پیش‌بینی‌کننده در کاهش بار مراقبتی آن‌ها است 0/233-= β 0/185-=P<0/05, r نتیجه‌گیری باتوجه‌به اینکه مشخص شد یکی از عوامل مؤثر بر کاهش بار مراقبتی مراقبین، تاب‌آوری است، توصیه می‌شود ارائه‌دهندگان مراقبت‌های بهداشتی با شناسایی راهکارهای مؤثر برای تاب‌آوری افراد، به مراقبین بیماران کمک کنند تا تاب‌آوری خود را تقویت کنند تا از بار مراقبتی آن‌ها کاسته شود و به آنان در مسیر مراقبت از بیماران خود یاری رسانند.