تأثیر آموزش خودمراقبتی مبتنی بر الگوی اورم بر خودکارآمدی کودکان مبتلا به سندرم نفروتیک: یک مطالعه تجربی

Abstract

مقدمه: مدیریت علائم و روند بیماری سندرم نفروتیک مستلزم خودمراقبتی است. خودمراقبتی ارتباط تنگاتنگی با خودکارآمدی دارد. افرادی که خودکارآمدی بالاتری دارند، معتقدند که در امر مراقبت از خود موفق‌تر هستند، لذا خود را در اقدامات درمانی بیشتر درگیر می‌کنند و در نهایت پیامدهای بهتری را نیز کسب می‌کنند. این مطالعه باهدف تعیین تأثیر آموزش خودمراقبتی مبتنی بر تئوری اورم بر خودکارآمدی کودکان مبتلا به سندرم نفروتیک انجام شد. روش ­کار: در این مطالعه تجربی، 72 کودک 18-7 سال مبتلا به سندرم نفروتیک که به بیمارستان مفید مراجعه کردند، به شیوه مستمر انتخاب شدند و سپس به‌صورت تصادفی به دو گروه آزمون و کنترل تخصیص داده شدند. ابزار گردآوری داده‌ها شامل پرسش‌نامه اطلاعات دموگرافیک و پرسش‌نامه خودکارآمدی کودکان (SEQ-C) بود. مداخله شامل آموزش خودمراقبتی برگرفته از الگوی خودمراقبتی اورم بود که در دو جلسه آموزش حضوری 60 دقیقه‌ای انجام شد. گروه کنترل اقدامات روتین را دریافت نمود و مداخله جدیدی دریافت نکرد. جمع‌آوری اطلاعات در شروع مطالعه و یک ماه بعد از پایان مداخله انجام شد. نتایج وارد نرم‌افزار SPSS نسخه 23 شدند. در نهایت داده‌ها با استفاده از آزمون‌های آماری توصیفی و استنباطی شامل میانگین، انحراف معیار، درصد، فراوانی، کای اسکوئر، من ویتنی، تی مستقل و ویلکاکسون تجزیه‌وتحلیل شدند. یافته‌ها: در پایان مطالعه داده‌های 60 نفر تجزیه‌وتحلیل شد. دو گروه از نظر متغیرهای جمعیت‌شناختی همسان بودند (P>0.05). میانگین نمره خودکارآمدی در گروه مداخله و کنترل، قبل از مداخله، به ترتیب 18/42 ± 64/50 و 19/02 ± 64/76 بود و اختلاف معناداری بین دو گروه مشاهده نشد (P>0.05). یکماه پس از مداخله میانگین نمره خودکارآمدی در گروه مداخله به 14/67 ± 76/10 و در گروه کنترل 17/04 ± 65/06 رسید و میانگین خودکارآمدی بین دو گروه اختلاف معناداری داشت (P<0.05). نتیجه‌گیری: آموزش خودمراقبتی بر اساس الگوی اورم در ارتقای خودکارآمدی کودکان مبتلا به سندرم نفروتیک مؤثر است. به ارائه‌دهندگان مراقبت‌های بهداشتی درمانی توصیه می‌شود که در آموزش خودمراقبتی به کودکان مبتلا به بیماری‌های مزمن از الگوی اورم استفاده کنند.