تاثیر شاخص‌های مدیریت آموزش عالی با رویکرد علوم اعصاب تربیتی بر راهبردهای شناختی دانشجویان دانشگاه فرهنگیان تهران

Abstract

زمینه و هدف: استفاده از علوم اعصاب تربیتی در طراحی و اجرای برنامه‌های آموزشی می‌تواند بهینه‌سازی فرایندهای شناختی را تسهیل کند لذا در این مطالعه به بررسی و تأثیر شاخص­های مدیریت آموزش عالی با رویکرد علوم اعصاب تربیتی بر راهبردهای شناختی دانشجویان دانشگاه فرهنگیان تهران انجام شد. روش کار: این تحقیق از نظر هدف، بنیادی- کاربردی و از نظر نوع داده ها، ترکیبی (کیفی- کمی) از نوع اکتشافی بود که در بخش کیفی از روش گراند تئوری و در بخش توصیفی- همبستگی بود. جامعه آماری در بخش کیفی شامل کارشناسان و مدیران دانشگاهی (اعضای هیأت علمی) و کارشناسان سازمانی و در بخش کمی شامل کلیه دانشجویان دانشگاههای فرهنگیان تهران بود. حجم نمونه در بخش کیفی با توجه به اصل اشباع و روش نمونه گیری هدفمند 12 نفر از 25 نفر و در بخش کمی بر اساس محاسبه حجم نمونه در معادلات ساختاری و به روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای ای 370 نفر از 12473 نفر انتخاب شدند. ابزار گردآوری داده­ها مصاحبه نیمه ساختاریافته در بخش کیفی و پرسشنامه محقق ساخته 50 سوالی مدیریت آموزش عالی با رویکرد علوم اعصاب تربیتی و پرسشنامه 49 سوالی راهبردهای شناختی بود. روش تجزیه و تحلیل داده ها در بخش کیفی، کدگذاری نظری (باز، مرکزی و انتخابی) و در بخش کمی شامل آمار توصیفی و استنباطی (مدل سازی معادلات ساختاری و تحلیل عاملی تأییدی) بود. یافته‌ها: نتایج نشان‌دهنده وجود یک رابطه قوی و معنادار بین مدیریت آموزش عالی با رویکرد علوم اعصاب تربیتی (متغیر مکنون برون‌زا) و راهبردهای شناختی (متغیرهای مکنون درون‌زا) است. ضرایب مسیر 531/0 برای راهبردهای شناختی نشان می‌دهند که مدیریت آموزش عالی مبتنی بر علوم اعصاب تربیتی تأثیر مثبتی بر هر دو نوع راهبرد دارد. نتیجه‌گیری: نتایج نشان می‌دهند که آموزش عالی که بر مبنای درک علمی از چگونگی عملکرد مغز طراحی و مدیریت می‌شود، به دانشجویان کمک می‌کند نه تنها در یادگیری اطلاعات بلکه در مدیریت و بهینه‌سازی فرایند یادگیری خود نیز بهتر عمل کنند.