اثربخشی روان‌درمانی چند‌وجهی بر روی آشفتگی روانی و میزان تاب‌آوری زنان معتاد

Abstract

زمینه و هدف: اعتیاد به مواد مخدر مسمومیت حاد یا مزمنی است که برای حال شخص و اجتماع مضر بوده و زاییده مصرف داروی طبیعی و مصنوعی است. پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی روان‌درمانی معنوی – مذهبی چند‌وجهی بر روی آشفتگی روانی و میزان تاب ‌آوری زنان معتاد تحت درمان شهر شیراز انجام شد. روش کار: طرح پژوهش از نوع نیمه آزمایشی و به‌صورت پیش ‌آ زمون- پس ‌آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه زنان معتاد تحت درمان شهر شیراز در سال 1398 بودند. نمونه موردمطالعه شامل 29 نفر از زنان بودند که به ‌صورت نمونه ‌گیری در دسترس انتخاب و به ‌صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل جایگزین شدند و اعضای گروه آزمایش تحت روان ‌درمانی معنوی-مذهبی چندوجهی قرار گرفتند. از مقیاس افسردگی، اضطراب و استرس (DASS) و مقیاس تاب‌آوری (CD-RISC) برای جمع ‌آوری داده ‌ها استفاده شد. داده‌ها از طریق تحلیل کوواریانس چند‌متغیری و نرم‌افزار SPSS-22 مورد تجزیه‌وتحلیل قرار گرفتند. یافته‌ها: نتایج نشان داد که بین گروه آزمایش و کنترل در آشفتگی روانی (50/12 F= و 05/0 p<) و تاب‌‌آوری از زندگی (61/4 F= و 05/0 p<) تفاوت معناداری وجود دارد. نتیجه‌گیری: با توجه به یافته‌های این پژوهش، روان‌درمانی معنوی-مذهبی چندوجهی می‌تواند به‌عنوان یک روش مؤثر در بهبود آشفتگی روانی و تاب‌‌آوری زنان معتاد تحت درمان عمل کند.