تأثیر خودگویی بر عملکرد تمرینی دانشجویان براساس همبسته‌های سبک‌های فرزند‌پروری و جنسیت

Abstract

زمینه و هدف: عملکرد تمرینی و ورزشی افراد می تواتد تحت تأثیر عوامل مختلفی قرار گیرد. مربیان و افراد تأثیرگذار دیگر، از طریق صحبت­های تحریک­آمیز، رفتار ورزشکاران را تحت کنترل دارند. هدف از تحقیق حاضر بررسی تأثیر خودگفتاری بر عملکرد تمرینی دانشجویان بر اساس همبسته‌های سبک‌های فرزند پروری و جنسیت می‌باشد. روش کار: تحقیق از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل می‌باشد. نمونه آماری شامل80 دانشجوی دختر و پسر مقاطع تحصیلی کاردانی تا کارشناسی ارشد دانشگاه آزاد اسلامی واحد قوچان در سال تحصیلی 1399-1398 است. ابتدا از همگی رکورد اولیه دوی 9×4 متر به عمل آمد و جهت اندازه گیری خود گویی از نسخه فارسی پرسشنامه خود گفتاری در ورزش طهماسبی و همکاران (1395) استفاده شد و جهت تعیین سبک فرزند پروری ادراک شده از پرسشنامه بامریند (1991) استفاده شد و سعی شد تا گروه‌ها باتوجه به فاکتورهای مختلف، همتا شوند. در نهایت با استفاده از نتایج حاصله از آن، هریک از دو گروه مردان و زنان به دو گروه 10 نفری آزمایش همراه با آموزش خود‌گویی تقسیم شدند و جلسات آموزشی خودگویی برگزار شد و برای گروه کنترل 40 نفری مردان و زنان هیچ نوع جلسه آموزش خود‌گویی برگزار نشد. در پایان از تمامی 80 نفر نمونه در دسترس رکورد نهایی دوی 9×4 متر به عمل آمد. برای تجزیه و تحلیل داده­ها از آزمون کوواریانس و آزمون تعقیبی برونفنی استفاده شد. یافته‌ها: نتایج نشان داد تأثیر خودگفتاری بر افزایش رکورد دوی 9×4 متر بود اما سبک های فرزند پروری و جنسیت تعیین کننده اثر آن نبود. نتیجه‌گیری: با توجه به نتایج به دست آمده می­توان با استفاده از خودگفتاری متناسب با فرهنگ­ها و موقعیت‌های گوناگون بهترین و مؤثرین آن را در زمانی مناسب انتخاب و بکار گرفت.