نقش تجارب ناگوار دوران کودکی در بروز بیماری‌های روان‌تنی و مرگ زودهنگام از منظر روانکاوی کلاسیک و معاصر

Abstract

زمینه و هدف: تجربیات ناگوار دوران کودکی همبسته­های قدرتمندی برای ایجاد بیماری‌های جسمانی و روان­تنی و مرگ زودهنگام هستند. بنابراین هدف اصلی این پژوهش بررسی نقش تجارب ناگوار دوران کودکی در بروز بیماری‌های روان‌تنی و مرگ زودهنگام از منظر روانکاوی کلاسیک و معاصر بود. روش کار: تحقیق حاضر، با استفاده از روش تحلیلی – توصیفی انجام شده است. اطلاعات حاصل از این تحقیق با استفاده از روش اسنادی – کتابخانه­ای بدست آمده­اند. یافته‌ها: نتایج نشان داد که تروماهای دوران کودکی موجب نقایصی در رشدِ طبیعیِ سیستم عصبی و دستگاه روان شده و بخش مهمی از روان تحت عنوان "خود" که در تحمل و تنظیم عواطفِ نیرومند، احساس ارزشمندی و سرزندگی و روابط معنادار با دیگران نقش ایفا می‌کند، به صورت منسجمی شکل نگرفته و بسیار شکننده و مستعد ازهم­گسستگی می­شود. در نتیجه­ی این "خود" شکننده، فرد جهت تنظیم خود و غلبه بر احساس­های تهی بودن و مُردگی، سبک زندگی ناسالمی را پیش می‌گیرد. نتیجه‌گیری: به طور کلی می­توان گفت که از منظر روانکاوی کلاسیک و معاصر تجارب ناگوار دوران کودکی منجر به افزایش فراوانی گزینش رفتارهای تهدید کننده­ی سلامت شده که احتمال ابتلا به بیماری­های جسمانی و روان­تنی را افزایش داده و می­تواند مرگ زودهنگام را در پی داشته باشد. از نقطه نظر دیگر، تکرار جبرگونه تروماهای دوران کودکی در سایر روابط بزرگسالی، فرد را در مسیر خودویرانگری و مرگ قرار خواهند داد.