اثربخشی درمان وجودی بر رضایت از زندگی و افسردگی در بیماران سرطانی در حال شیمی درمانی

Abstract

زمینه و هدف: افسردگی یکی از شایع‌ترین اختلالات روانی در بیماران سرطانی تحت شیمی‌درمانی است که می‌تواند تأثیر قابل توجهی بر کیفیت زندگی، روند درمان و حتی بقای بیماران داشته باشد. لذا این پژوهش با هدف اثربخشی درمان وجودی بر رضایت از زندگی و افسردگی در بیماران سرطانی انجام شد. روش کار: پژوهش از نوع نیمه آزمایشی با گروه کنترل و آزمایش است. جامعه آماری شامل کلیه بیماران سرطانی شهر تهران در سال 1403 بود که بر اساس برآورد محقق 213 نفر بود. حجم نمونه 30 نفر تعیین شد و در دو گروه آزمایش(15) نفر و گروه کنترل(15) نفر تقسیم شد. روش نمونه گیری به صورت نمونه گیری در دسترس انجام شد. گروه آزمایش در 8 جلسه آموزش تاب آوری شرکت کردند و داده ها در دو مرحله پیش آزمون و پس آزمون از هر دو گروه به وسیله پرسشنامه های رضایت از زندگی داینر و همکاران (1989) و پرسشنامه افسردگی بک (1961) به دست آمد. داده ها به روش آماری تحلیل کوواریانس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته‌ها: نتایج پژوهش نشان داد با توجه به مجذور اتا در گروه آزمایش می توان نتیجه گرفت میزان درمان وجودی بر بعد رضایت از زندگی افراد، 35 درصد است. همچنین با توجه به مجذور اتا در گروه آزمایش می توان نتیجه گرفت میزان تاثیر درمان وجودی بر افسردگی افراد، 52 درصد است. همانطور که مشاهده می شود، تاثیر درمان وجودی با در نظر گرفتن اثر پیش آزمون در سطح احتمال 0.05 معنی دار است. نتیجه‌گیری: نتایج نشان داد درمان وجودی بر رضایت از زندگی و افسردگی در بیماران سرطانی تاثیر دارد.