مقایسه اثربخشی زوج درمانی مبتنی بر پذیرش و تعهد و طرحواره درمانی بر میزان کیفیت زندگی، باورهای ارتباطی زوجین متقاضی طلاق

Abstract

زمینه و هدف: هدف این پژوهش مقایسه اثربخشی زوج­درمانی مبتنی بر پذیرش و تعهد و طرحواره درمانی بر میزان کیفیت زندگی، باورهای ارتباطی زوجین متقاضی طلاق بود. روش کار: این پژوهش از نظر هدف کاربردی و از نظر روش شناسی نیمه آزمایشی با طرح پیش­آزمون و پس­آزمون بود. جامعه آماری این پژوهش کلیه زنان متقاضی طلاق مراجعه کننده با دادگاه خانواده اراک بود که از این بین تعداد 45 زوج به روش هدفمند و در دسترس انتخاب شد. در مرحله پیش­آزمون کلیه افراد نمونه به پرسشنامه­های پژوهش پاسخ دادند سپس به صورت کاملا تصادفی در دو گروه آزمایش و یک گروه گواه تقسیم شدند. بر روی گروه اول آزمایش 10 جلسه زوج درمانی مبتنی بر پذیرش و تعهد و گروه دوم 10 جلسه طرحواره درمانی اجرا شد گروه گواه بدون مداخله باقی ماند. بعد از اتمام جلسات در مرحله پس­آزمون مجدد کلیه افراد نمونه به پرسشنامه­های پژوهش پاسخ دادند. یافته‌ها: نتایج حاصل از پژوهش نشان داد زوج­درمانی مبتنی بر پذیرش و تعهد (60 درصد) بیشتر از طرحواره درمانی (45 درصد) در افزایش کیفیت زندگی مؤثرتر بوده است و طرحواره درمانی (60 درصد) بیشتر از زوج درمانی مبتنی بر پذیرش و تعهد (56 درصد) در کاهش باورهای ارتباطی مؤثرتر بوده است. نتیجه‌گیری: در مقاله درمان از تمرین‌های ذهن­آگاهی، پذیرش افکار، باورها، احساسات و دریافت‌های حسی و بدنی استفاده شد و همچنین به افراد آموخته شد که به‌جای اجتناب فکری و عملی از افکار و موقعیت‌هایی زندگی با آنها روبرو ‌شوند با افزایش پذیرش روانی و ذهنی نسبت به تجارب درونی کیفیت زندگی را افزایش دهند. به زوجین آموخته شد که هر‏گونه عملی جهت اجتناب یا کنترل این تجارب ذهنی ناخواسته بی‏اثر است یا اثر معکوس دارد و موجب تشدید آن‌ها می‏شود و باید این تجارب را بدون هیچ‏‏گونه واکنشی درونی یا بیرونی جهت حذف آن‌ها، به‌طور کامل پذیرفت.