جدیدترین طبقه‌بندی درماتوفیت‌ها و بررسی فاکتورهای بیماری‌زایی آن‌ها

Abstract

نام‌گذاری قارچ‌ها بیش از یک دهه است که دستخوش تغییرات گسترده‌ای شده است. تغییر نام قارچ‌ها همیشه وجود داشته و خواهد داشت و این تا حد زیادی می‌تواند به نقش فناوری‌های مبتنی بر روش‌های مولکولی در طبقه‌بندی، تشخیص و اپیدمیولوژی نسبت داده شود. اخیرا با گسترش روش‌های مولکولی و تجزیه‌ و تحلیل ژنتیکی در طبقه‌بندی درماتوفیت‌ها تغییراتی حاصل شد که می‌تواند به‌طور بالقوه بر تشخیص بالینی و مدیریت بیماری تأثیر بگذارد. کشت قارچ هنوز به‌‌عنوان "استاندارد طلایی" برای تشخیص درماتوفیتوزیس در نظر گرفته می‌شود، بااین‌حال سنجش‌های مولکولی مدرن بر معایب اصلی کشت غلبه کرده‌اند و امکان استفاده همراه با کشت را فراهم می‌کنند. درماتوفیت‌ها متعلق به قدیمی‌ترین گروه میکروارگانیسم‌ها هستند که به‌عنوان عوامل بیماری‌های انسانی و حیوانی شناخته‌شده‌اند. توانایی درماتوفیت‌ها در ترشح آنزیم‌های کراتینولایتیک در شرایط آزمایشگاهی منجر به تحقیقات روی پروتئازهای ترشحی گردید. مطالعات در مورد میزان و عملکرد پروتئازهای کراتینولایتیک تولید شونده توسط درماتوفیت‌ها در حال افزایش بوده و خواص آنزیماتیک ترکیبات موجود در این ارگانیسم‌ها مورد مطالعه قرار گرفته است. لذا با توجه به اهمیت این دسته از قارچ‌ها در بهداشت جامعه، در این بازنگری، طبقه‌بندی جدید درماتوفیت‌ها از جمله تغییر نام گونه‌های مهم پزشکی و هم‌چنین فاکتورهای بیماری‌زایی درماتوفیت‌ها مورد مطالعه قرار گرفته است. استراتژی جستجو به‌صورت مروری روایتی بوده و جهت جمع‌آوری اطلاعات، منابع داخلی و بین‌المللی ازجمله PubMed، Web of Science، Google Scholar، Scopus و بانک اطلاعات نشریات کشور مورداستفاده قرار گرفتند. در طبقه‌بندی جدید پیشنهادی، آرترودرما شامل 21 گونه، ترایکوفایتون 16 گونه، نانزیا 9 گونه، میکروسپوروم 3 گونه، پارافیتون 3 گونه، اپیدرموفایتون و لوفوفیتون هرکدام یک‌گونه بوده است، اما همچنان مطالعات دقیق‌تری برای تعیین مرز گونه‌ها موردنیاز است. از بررسی مطالعات گذشته این‌طور می‌توان استنباط نمود که طبقه‌بندی درماتوفیت‌های معمول انسان‌دوست که امروزه به رسمیت شناخته ‌شده است، تا حدودی تثبیت ‌شده و به‌ احتمال‌ زیاد درآینده نزدیک دستخوش تغییرات شدید نمی‌شود. در حالی ‌که درماتوفیت‌های خاک‌دوست در مقایسه با تعداد زیادی از گونه‌های حیوان دوست به‌اندازه کافی مورد مطالعه قرار نگرفته و در این گروه‌ها می‌توان تعداد بیش‌تری از نوآوری‌های تاکسونومیک را انتظار داشت. هم‌چنین مطالعه مکانیسم‌های بیماری‌زایی درماتوفیت‌ها نشان داد که اندوپپتیدازها و اگزوپپتیدازها با تجزیه کراتین و تبدیل آن به پپتیدهای آزاد و در نهایت به اسید آمینه‌های کوچک‌تر نقش مهمی در پاتوژنز درماتوفیت‌ها بازی می‌کنند. از مهم‌ترین اندوپپتیدازها می‌توان خانواده فونگالیزین‌ها (M36) و دو ژن کدکننده MEP1 و MEP5 را نام برد و از مهم‌ترین آمینوپپتیدازهای خارج سلولی نیز باید به لوسین آمینوپپتیدازهای Lap1 و Lap2 (خانواده M28A) و دی پپتیدیل پپتیدازهای DppIV و DppV که جزء اگزوپپتیدازهای درماتوفیت‌ها محسوب می‌شوند، اشاره کرد. نتایج مطالعات گذشته نشان می‌دهد که با شناسایی پروتئازهای اصلی که در یک گونه شاخص است می‌توان به جداسازی و شناسایی گونه‌های درماتوفیتی پرداخت. براساس یافته‌های این مطالعه، عوامل گسترده‌ای به رده‌بندی و بیماری‌زایی درماتوفیت‌ها مرتبط بوده و مطالعات موجود در بیان آن‌ها به‌اندازه کافی نیست؛ اما می‌توان از عواملی که در این مطالعه به آن‌ها پرداخته شد به‌‌عنوان راهنمایی در جهت شناخت عوامل مرتبط کمک گرفت.