بررسی تغییرات فاکتورهای VEGF و TIMP-1 پس از یک دوره فعالیت ترکیبی و هوازی در مردان سالمند

Abstract

زمینه و هدف: با توجه به شیوع سالمندی لازم است برنامه‌ریزی در جهت کاهش بیماری‌های سالمندی صورت گیرد.. فعالیت ورزشی می‌تواند به عنوان یک عامل مثبت در تحریک فرآیند آنژیوژنز در شرایط فیزیولوژیکی و حتی در شرایط پاتولوژیکی باشد. هدف از این مطالعه بررسی تغییرات فاکتورهای آنژیوژنزی VEGF (فاکتور رشد اندوتلیال عروقی) و TIMP-1 (مهارکننده بافتی متالوپروتئینازها) پس از یک دوره فعالیت بدنی ترکیبی (هوازی و مقاومتی) و هوازی در مردان سالمند بود. روش تحقیق: در مطالعه نیمه‌تجربی حاضر30 مرد سالمند با میانگین سنی 28/1 ±36/ 62 سال انتخاب شدند. این افراد به‌صورت تصادفی به 3 گروه هوازی، ترکیبی و کنترل تقسیم شدند. تمرینات در 8 هفته انجام گرفت. تمرینات هوازی با شدت 60-70%حداکثرضربان قلب ذخیره بود. تمرینات ترکیبی شامل تمرین هوازی به همان صورت تمرینات گروه هوازی فقط با نصف زمان و تمرینات مقاومتی با شدت60- 75% 1RM (یک تکرار بیشینه) انجام گرفت. تمرینات ترکیبی شامل تمرینات هوازی و قدرتی در یک روز و در ابتدا تمرینات قدرتی و سپس هوازی انجام گرفت. نمونه‌های خونی برای اندازه‌گیری سطوح سرمی VEGF و TIMP-1قبل از شروع تمرینات و بعد و از آخرین جلسه تمرین در حالت ناشتایی جمع‌آوری و به روش الایزا اندازه‌گیری شد. برای مقایسه میانگین‌های درون و بین گروهی، از آزمون تحلیل واریانس آنکوا و t همبسته در سطح معنا‌داری 05/0 P≤استفاده شد. یافته‌ها: تمرین هوازی باعث افزایش معنی‌داری درVEGF (001/0P=) و کاهش معناداری در TIMP-1(001/0P=) نسبت به کروه کنترل شد. تمرین ترکیبی نیز باعث افزایش معنی‌داری درVEGF (001/0P=) و کاهش معناداری در TIMP-1 (001/0P=) نسبت به کروه کنترل شد. بر اساس نتایج مقادیر پس آزمون VEGF در گروه ترکیبی و گروه هوازی افزایش و فاکتور TIMP-1 در گروه ترکیبی و هوازی کاهش معنی‌داری نسبت به پیش آزمون ایجاد گردید. نتیجه‌گیری: نتایج این مطالعه نشان داد که فعالیت ورزشی ترکیبی و هوازی می‌تواند با افزایش میزان VEGF و کاهش میزان TIMP-1 در سالمندان مؤثر باشد.