مقایسه‌ میزان سمان باقیمانده اطراف مارژین روکش‌های سمان شونده ایمپلنت با استفاده از دو روش سمان کردن خارج دهانی و روش سمان کردن رایج

Abstract

سابقه وهدف: استفاده از سمان گذاری برای اتصال روکش به ایمپلنت به دلایل مختلف ازجمله مزیت های بالینی و حفظ زیبایی استفاده وسیعتری پیدا کرده است. با این وجود پروتزهای سمان شونده دارای معایبی همچون احتمال سمان اضافی و نشت آن به بافت های اطراف ایمپلنت، و در نتیجه ایجاد عوارض التهابی در این بافت ها می باشد. استفاده از تکنیک سمان گذاری خارج دهانی می تواند سمان اضافی را به حداقل برساند. بر این اساس در مطالعه آزمایشگاهی حاضر دو روش خارج دهانی (PIA (Putty Index Analogue و LBA (Light Body) و متد رایج سمان کردن داخل دهانی از نظر نشت مقادیر سمان اضافی هنگام قرار دهی روکش بر روی ایمپلنت مدل با یکدیگر مقایسه گردید. مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی- آزمایشگاهی، ابتدا 30 فریم زیرکونیا روی سه مجموعه اباتمنت-آنالوگ برای سه گروه مورد مطالعه ساخته شدند. گروه کنترل که بر اساس سمان کردن رایج داخل دهانی انجام گرفت. گروه LBA که در آن از یک لایت بادی سیلیکون تراکمی استفاده گردید. گروه PIA که از یک پوتی سیلیکونی به منظور سمان گذاری استفاده شد. در هر گروه پس از انجام سمان گذاری، سمان اضافی اطراف حد فاصل محل اتصال اباتمنت-روکش به صورت دستی و با استفاده از اسکیلر دندانپزشکی برداشته و با ترازوی دیجیتال با دقت ±0.01 mg توزین شد. یافته ها: مقادیر سمان اضافی در گروه کنترل 13/07± 85/23میلی گرم، در گروه LBA mg 555 /0 ± 1/70 و در گروه

PTA mg 1/45 ± 7/11 گزارش گردید. میانگین وزنی سمان اضافی در گروه LBA و گروه PTA از مقادیر کمتری نسبت به گروه کنترل برخوردار بودند(هر دو گروه با 001/0 > P). این در حالی است که میانگین وزنی سمان اضافی در گروه LBA تفاوت معناداری با گروه PTA نداشت. (0/265 = P). نتیجه‌گیری: تکنیک های سمان گذاری خارج دهانی PIA و LBA در مقایسه با تکنیک سمان گذاری معمول در رستوریشن های مبتنی بر ایمپلنت منجر به کاهش قابل توجه سمان اضافی شدند.