بررسی اثر برنامه ریزی شهری در توسعه پایدار و عدالت اجتماعی

Abstract

در سالهاي اخير رشد و گسترش سريع شهرنشيني و افزايش شتابان جمعيت شهري مشكالت بيشماري را براي شهرها بوجود آورده از جمله تخريب محيط زيست شهري، عدم دسترسي مناسب شهروندان به خدمات شهري، وجود كاربريهاي شهري ناسازگار با ساير كاربريها، فقدان عدالت اجتماعي و... در نتيجه لزوم توجه به برنامه ريزي و مديريت شهري، مطرح شد. دسترسی عادلانه به زمین و استفاده بهینه از آن از مولفه های اساسی در توسعه پایدار و عدالت اجتماعی است. امروزه مفهوم زمین وفضای شهری هم به لحاظ طبیعی وکالبدی و هم به لحاظ اقتصادی اجتماعی تغییر کیفی پیدا کرده ودر نتیجه ابعاد واهداف کاربری اراضی شهری نیز بسیار غنی و وسیعتر شده است. بدیهی است که اسفاده از زمین وفضا به عنوان یک منبع عمومی، حیاتی و ثروت همگانی باید تحت برنامه ریزی اصولی انجام پذیرد. برنامه ریزی شهری به طور عام و برنامه ریزی کاربری اراضی شهری به طور اخص و در ارتباط با هم میتوانند در جهت ایجاد محیطی بهتر و سالمتر برای سکونت انسانها به کار گرفته شوند. برنامه ریزی کاربری اراضی شهری به مثابه آمایش اراضی شهری، به چگونگی استفاده وتوزیع وحفاظت اراضی، ساماندهی مکانی – فضائی فعالیتها و عملکردها بر اساس خواست ونیازهای جامعه شهری میپردازد و انواع استفاده از زمین را مشخص میکند.