بررسی تاثیر پیوستگی هیدرولوژیکی بر تبخیر از مخازن چاه نیمه های سیستان در طی دوره های هواشناسی مختلف

Abstract

تبخیر از مخازن می­تواند به کمک دمای استخراجی از تصاویر ماهواره­ای و داده­های هواشناسی اندازه­گیری شده زمینی توسط روابط تجربی مشابه روش PM FAO 56 محاسبه شود. همچنین، با استفاده از شبکه عصبی مصنوعی می­توان تاثیر ورودی­های مختلف را روی یک خروجی مانند تبخیر بررسی نمود. به این منظور، در این تحقیق تاثیر شاخص­های محیطی مختلف روی تبخیر با برآورد درصد اهمیت نسبی آن ها تعیین شده است. دسته اول این معیارها، شاخص­های هواشناسی منطقه می­باشند که شامل سرعت باد، فشار هوا، رطوبت نسبی، تابش و دمای سطح آب مخازن می­شود و دسته دوم شاخص­های پیوستگی هیدرولوژیکی را نشان می­دهد. پیوستگی هیدرولوژیکی به عنوان یکی از عوامل موثر در پدیده­های هیدرولوژیکی و عناصر چرخه آب به کمک شاخص های آن یعنی شاحص طول جریان و شاخص رطوبت توپوگرافیک تعریف و بررسی می­شود. در این تحقیق، اهمیت نسبی معیارهای هواشناسی و شاخص­های پیوستگی در تبخیر تخمین زده شده از چاه نیمه­ها در استان سیستان و بلوچستان و در شرایط هواشناسی مختلف، یعنی دوره­ی وزش بادهای 120 روزه و دوره عدم وزش آن و هم چنین دوره خشکسالی و ترسالی، برآورد شده است. نتایج نشان دهنده­ی تاثیر بالای شاخص رطوبت توپوگرافیک و شاخص طول جریان بر تبخیر می باشد. این تاثیر به نحوی است که در همه­ی شرایط، بیشترین درصد اهمیت نسبی متعلق به این دو شاخص می­باشد. در بین معیارهای هواشناسی نیز تاثیر دمای سطح آب بیشتر از سایر معیارها می باشد. همچنین می­توان نتیجه گرفت که تاثیر شاخص­های پیوستگی روی تبخیر در دوره­های ترسالی نسبت به دوره­های خشکسالی 5 % ییشتر استو این در حالی است که در دوره ی وزش باد 120 روزه شاخص­های هواشناسی نسبت به شرایط عدم وزش باد 10 % تاثیر بیشتری روی تبخیر دارند. به علاوه تاثیر سرعت باد در دوره­های وزش باد 120 روزه 5 % بیشتر از دوره­های عدم وزش آن است.