تاثیر تکاردرمانی بر روی درد و ناتوانی عملکردی در بیماران مبتلا به کمردرد مزمن غیر اختصاصی

Abstract

سابقه و هدف: کمردرد مزمن غیر اختصاصی یکی از علل اصلی ناتوانی است و افراد را در هر سنی تحت تاثیر قرار می‌دهد. یکی از مدالیته‌هایی که در سال‌های اخیر برای اختلالات اسکلتی عضلانی پیشنهاد شده تکاردرمانی است. به همین منظور این مطالعه با هدف ارزیابی اثرات تکارتراپی بر سطح درد و سطح ناتوانی بیمار مبتلا به کمردرد مزمن غیراختصاصی طراحی شده است. مواد و روش‌‌ها: در این کارآزمایی بالینی، 32 بیمار مبتلا کمردرد مزمن غیر اختصاصی به طور تصادفی به دو گروه تقسیم شده‌اند. گروه تکار، 10جلسه و 5 بار در هفته تحت درمان با تکار و درمان معمول فیزیوتراپی و گروه پلاسبو نیز تحت درمان تکار پلاسبو و درمان معمول فیزیوتراپی قرار گرفته‌اند. میزان درد با شاخص دیداری درد و ناتوانی با پرسش‌نامه ناتوانی عملکردی اسوستری ارزیابی شده است. متغیرهای مورد بررسی قبل از درمان، پایان جلسه دهم و همچنین یک ماه بعد ارزیابی شده‌اند. جهت تحلیل داده‌های به‌دست‌آمده از آزمون تحلیل واریانس با سطح معناداری 0/05 استفاده شده است. یافته‌ها: بر اساس آزمون آماری، مقیاس شدت درد و ناتوانی عملکردی کمری در هر دو گروه بعد از 10 جلسه مداخله و پیگیری یک ماهه کاهش معناداری نشان داده است (به ترتیب 0/001>P و 0/001>P). مقایسه شدت درد و ناتوانی عملکردی بین دوگروه تکارتراپی و پلاسبو نشان داده که پس از 10 جلسه تکارتراپی شدت درد و ناتوانی عملکردی در گروه تکار به طور معناداری نسبت به گروه پلاسبو کاهش یافته است (0/05>P)؛ اما تفاوت بین دو گروه در پیگیری یک ماهه از نظر آماری معنادار نبوده است (0/05<P). نتیجه‌گیری: با توجه به نتایج این مطالعه می‌توان اعلام کرد که تکارتراپی روش موثری برای کاهش درد و بهبود ناتوانی عملکردی در بیماران با کمردرد مزمن غیر اختصاصی در کوتاه‌مدت است.