شیوع اختلالات گفتار و زبان در بیماران مراجعه‌کننده به کلینیک‌های گفتاردرمانی دانشگاه علوم پزشکی همدان از سال 1392 تا 1401

Abstract

سابقه و هدف: آگاهی از شیوع اختلالات گفتار و زبان می‌تواند به آسیب‌شناسان گفتار و زبان در طرح‌ریزی موثر مداخلات توان‌بخشی کمک کند. هدف از این مطالعه تعیین شیوع اختلالات گفتار و زبان در مراجعه‌کنندگان به کلینیک‌های گفتاردرمانی دانشگاه علوم پزشکی همدان از سال 1392 تا 1401 بوده است. مواد و روش‌‌ها: در این مطالعه توصیفی - تحلیلی و مقطعی، 1468 پرونده از کلینیک‌های گفتاردرمانی دانشکده توان‌بخشی به‌ صورت سرشماری بررسی شده است. اطلاعات هدف از طریق پرسش‌نامه‌ جمع‌آوری و داده‌های استخراج‌شده در نرم‌افزار SPSS 16 با استفاده از شاخص‌های پراکندگی مرکزی شامل توزیع فراوانی و درصد فراوانی تجزیه و تحلیل شده است. همچنین برای محاسبه شیوع اختلالات بر حسب سن و جنس، از آزمون مجذور کای استفاده شده است. سطح معناداری کمتر از 0/05 در نظر گرفته ‌شده است. یافته‌ها: بر طبق یافته‌ها 51/3% از مراجعان 3 تا 6 ساله بوده‌اند. شیوع اختلال در تولید صداهای گفتاری 18/9% ، تاخیر در گفتار و زبان 18/1 %، ناروانی گفتار 18 %، اختلال صوت 12/1 % اختلالات زبانی رشدی 9/2 %، اختلال بلع 2/5 %، زبان‌پریشی 2 %، دیزارتری 1/7 %، نارساخوانی 1 % و آپراکسی گفتار 0/3 % به‌ دست آمده است. نتایج آزمون مجذورکای نیز نشان داده است که تفاوت معنا‌داری از لحاظ فراوانی اختلالات گفتار و زبان بین دو جنس و گروه سنی وجود دارد (0/001=P). نتیجه‌گیری: با توجه به شیوع بیشتر اختلالات گفتار و زبان در کودکان 3 تا 6 سال لازم است برنامه‌ریزی‌ها در زمینه پیشگیری و غربالگری مشکلات گفتاری کودکان در سنین پیش‌دبستانی با حضور آسیب‌شناسان گفتار و زبان با جدیت بیشتری دنبال شود.