اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر بخشودگی، نارسایی خلقی و احساس تنهایی در زنان خیانت دیده

Abstract

سابقه و هدف: هدف پژوهش­حاضر تعیین اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر بخشودگی­، نارسایی خلقی و احساس تنهایی در زنان خیانت دیده بود. روش بررسی: روش پژوهش شبه­آزمایشی با استفاده از پیش­آزمون پس­آزمون و گروه آزمایش و گواه بود. جامعه آماری این پژوهش را کلیه زنان آسیب­دیده از خیانت مراجعه­کننده به مراکز مشاوره قم (فردای روشن و مرکز مشاوره شمیم) تشکیل دادند. شیوه نمونه­گیری به صورت داوطلبانه و با جایگزینی­تصادفی استفاده ­شد؛ به این صورت از میان زنان آسیب دیده به خیانت که به مراکز نامبرده مراجعه کردند، تعداد ۳۰ نفر انتخاب شدند و سپس به­صورت­تصادفی و بر اساس لیست­اسامی، به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و گروه کنترل قرار گرفتند. ابزارهای بکار رفته در این پژوهش شامل پرسشنامه احساس تنهایی (راسل، 1996)، پرسشنامه الکسی­تایمیا تورنتو (تیلور، 1986) و پرسشنامه بخشودگی (پولارد و همکاران، 1998) بود. یافته­ها: داده­ها توسط آزمون کوواریانس چندمتغیری و تحلیل واریانس مختلط و با طرح اندازه­گیری مکرر مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت و مقدار مجذور ایتا نشان­دهنده­ اثربخشی درمان پذیرش و تعهد بر متغیرهای بخشودگی، الکسی­تایمیا و احساس‌تنهایی بود. نتیجه­گیری: یافته‌های این پژوهش نقش و تاثیر آموزش مبتنی بر پذیرش و تعهد در کاهش عدم بخشودگی و نارسایی هیجانی و احساس تنهایی همسران خیانت­دیده را مورد‌تایید قرار داد.