تعیین سطوح مرجع تشخیصی (DRL) تصویربرداری سی‌تی‌اسکن در بیمارستان‌های شهر ساوه: یک گزارش کوتاه

Abstract

زمینه و هدف: باتوجه به دستورالعمل‌ حفاظت پرتویی، تعیین سطوح مرجع تشخیصی (DRL) در تصویربرداری سی‌تی‌اسکن امری ضروری می‌باشد. این مطالعه به تعیین DRL در بیمارستان‌های شهر ساوه پرداخته است. روش بررسی: این مطالعه با دو روش مبتنی بر نتایج و محاسبات حاصل از گزارشات سالیانه کنترل کیفی (QC) و روش جمع‌آوری داده‌های مربوط به اسکن بیماران (DC) در بهمن و اسفند ماه سال 1401 انجام شد. در این مطالعه چارک دوم مقادیر شاخص‌های دوز حجمی (CTDIvol) و دوز تولید‌شده در طول اسکن (DLP) به‌عنوان DRL در نظر گرفته شد. یافته‌ها: مقدار DRL شاخص CTDIvol در دو روش QC و DC برای تصویربرداری‌های سر (76/32و 36/32)، سینوس (73/11 و 89/9)، قفسه‌سینه (06/6 و 11/5) و شکم/لگن (86/11 و 56/10) به‌دست آمد. نتیجه‌گیری: با‌توجه به اختلاف قابل‌توجه مقادیر DRL شاخص‌های دوز مراکز با مقادیر سایر مطالعات، لزوم توجه به تعیین DRL در هر یک از مراکز تصویربرداری کاملا ضروری است.