بررسی دز جذبی بافت‌های چشم راست و چپ در درمان ملانومای مشیمیه‌ای با پلاک COMS حاوی 131Cs با استفاده از کد مونت‌کارلو MCNPX

Abstract

پیش‌زمینه و هدف: براکی‌تراپی با پلاک چشمی روشی مناسب برای درمان ملانومای مشیمیه‌ای است. در براکی‌تراپی تومورهای چشمی، رادیوایزوتوپ 131Cs پتانسیل رساندن بیشترین دز به بافت سرطانی و کمترین دز به بافت‌های سالم برسد. هدف از این مطالعه، بررسی دز دریافتی تومور ملانومای مشیمیه‌ای و بافت‌های چشم راست و چپ در فانتوم‌های چشم و آب از یک پلاک COMS حاوی دانه‌های 131Cs با شبیه‌سازی در کد MCNPX است. مواد و روش‌ کار: ابتدا دو چشم انسان با جزئیات کامل، تومور ملانومای مشیمیه‌ای با ارتفاع mm 8 در چشم راست، پلاک چشمی COMS به قطر 16 میلی‌متر حاوی 13 چشمه دانه‌ای 131Cs که عمود بر تومور قرار دارد، در محیطی با ابعاد cm3 30×30×30 در کد MCNPX شبیه‌سازی شدند. سپس دز جذبی حاصل از یک واپاشی در تومور و سایر بافت‌های چشم راست و چپ در فانتوم‌های چشم و آب شبیه‌سازی شده و بر اساس آن، دز انباشت در طول درمان در این بافت‌ها محاسبه شد. یافته‌ها: برای رساندن Gy 85 دز انباشت به رأس تومور در مدت 7 روز، اکتیویته 13 دانه 131Cs برای فانتوم چشم باید برابر با mCi 86/21 و برای فانتوم آب باید برابر با mCi 32/23 باشد. در فانتوم آب، این اکتیویته موجب جذب به ترتیب Gy 36/17 و Gy 44/1 دز انباشت بیشتر در بافت‌های چشم راست و چشم چپ نسبت به فانتوم چشم می‌شود. بحث و نتیجه‌گیری: در این مطالعه، دز انباشت بافت‌های سالم اطراف تومور در فانتوم چشم کمتر از فانتوم آب است که در توافق با نتایج سایر مطالعات است. بنابراین با محاسبه اکتیویته یا زمان درمان با استفاده از فانتومی که بر اساس ابعاد واقعی چشم بیمار و تومور داخل آن تعریف شده باشد، می‌توان از پرتوگیری بیشتر بافت‌های سالم مجاور تومور جلوگیری کرد که آن هم منجر به کاهش اثرات تصادفی و غیرتصادفی می‌شود.