از درمان تا سلامت روان؛ بررسی ارتباط رویکردهای درمانی در انفارکتوس میوکارد با افسردگی و اضطراب پس از سکته قلبی: یک مطالعه توصیفی - همبستگی

Abstract

پیش‌زمینه و هدف: انفارکتوس میوکارد یکی از شایع‌ترین بیماری‌های قلبی عروقی است که اغلب به دلیل انسداد ترومبوتیک اتفاق می‌افتد. بر اساس محل و میزان درگیری عروق کرونری، شدت آسیب‌های وارده بر میوکارد و پیامدهای حاصله از آن متغیر بوده و به‌تبع آن می‌تواند سطح افسردگی و اضطراب متفاوتی را در این بیماران مشاهده کرد. این مطالعه باهدف تعیین ارتباط افسردگی و اضطراب بعد از انفارکتوس میوکارد با رویکرد درمانی مورداستفاده در بیماران مراجعه‌کننده به مراکز قلب وابسته به دانشگاه علوم پزشکی شهر ارومیه انجام شد. مواد و روش کار: پژوهش حاضر، توصیفی و از نوع مقطعی-همبستگی بود که در سال 1403 در شهرستان ارومیه انجام شد. 200 نفر از مبتلایان به انفارکتوس میوکارد بستری‌شده در مراکز آموزشی درمانی قلب ارومیه به روش نمونه‌گیری در دسترس وارد مطالعه شدند. ابزار جمع‌آوری داده‌ها شامل پرسشنامه اطلاعات جمعیت شناختی، پرسشنامه اضطراب حالت-صفت اسپیلبرگ (STAI) و پرسشنامه افسردگی بک بود. درنهایت داده‌های به‌دست‌آمده به‌وسیله نرم‌افزار آماری SPSS نسخه 21 تجزیه‌وتحلیل شد. یافته‌ها: در مقطع زمانی 3 ماه پس از ترخیص، میانگین افسردگی، اضطراب صفت و اضطراب حالت به ترتیب 57‌/‌12 ‌±‌ 36‌/‌15، 21‌/‌15 ‌±‌ 22‌/‌48 و 64‌/‌14 ‌±‌ 99‌/‌48 بود. بررسی‌ها نشان داد که افسردگی و اضطراب بیماران در پنج روش درمانی مختلف تفاوت معناداری با یکدیگر نداشتند (05/0‌<‌p). همچنین یافته‌ها نشان داد مابین رویکردهای درمانی مورداستفاده در بیماران با میزان افسردگی و اضطراب ارتباط معنی‌داری وجود نداشت (05/0‌<‌p). بحث و نتیجه‌گیری: بیماران بدون توجه به روش درمانی دریافت شده، پس از انفارکتوس قلبی سطح اضطراب و افسردگی بالایی را تجربه می‌کنند. این وضعیت روان‌شناختی نامطلوب می‌تواند به‌طور مستقیم بر روند بهبودی و کیفیت زندگی بیماران تأثیر منفی بگذارد. لذا به‌کارگیری برنامه‌های آموزشی و توانمندسازی برای بیماران، بهبود فرآیندهای خودمراقبتی، ایجاد تیم‌های بین‌رشته‌ای جهت ارزیابی و پیگیری مداوم این بیماران و به‌روزرسانی پروتکل‌های درمانی ازجمله اقداماتی است که می‌توان در برنامه‌های درمانی آینده گنجاند.