بررسی اثر IC87201 به‌ عنوان مهارکننده PSD95/nNOS بر کاهش عوارض قلبی پس از سکته مغزی در موش‌های صحرایی

Abstract

مقدمه: ناهنجاری‌های الکتروکاردیوگرام و آریتمی‌های قلبی بعد از سکته مغزی بسیار رایج هستند. این مطالعه به بررسی اثر IC87201، یک مولکول مؤثر بر مسیر سیگنالینگ درون‌سلولی گیرنده NMDA، بر کاهش طولانی شدن فاصله QT، به‌عنوان شایع‌ترین تغییر الکتروکاردیوگرام پس از ایسکمی مغزی، در موش‌های صحرایی نر پرداخته است. مواد و روش ­ها: در این مطالعه، 15 سر موش صحرایی نر بالغ به‌ طور تصادفی به سه گروه MCAO، MCAO+DXM (دکسترومتورفان هیدروبروماید مونوهیدرات، آنتاگونیست گیرنده NMDA)، و MCAO+IC87201 تقسیم شدند (5n=). دو ساعت پس از ایسکمی، در این سه گروه به ترتیب حلال، DXM و IC87201 به‌ صورت داخل صفاقی تزریق شد. امتیاز رفتاری پیش از ایسکمی و چهار و چهل‌ و هشت ساعت پس‌ از آن با استفاده از آزمون نقص عصبی (NDS) سنجیده شد. تفاوت‌های آماری با استفاده از آنالیز واریانس با مقادیر تکراری (ANOVA repeated measures) بررسی شد (05/0P<). یافته­ ها: فاصله QT به‌ طور قابل‌ توجهی پس از ایسکمی طولانی شد. تجویز IC87201 این فاصله را به‌طور معنی‌داری کاهش داد، در حالی‌ که DXM چنین اثری نداشت. نسبت LF/HF، به‌ عنوان شاخص تعادل سیستم عصبی خودمختار بر عملکرد قلبی، چهل‌ و هشت ساعت پس از ایسکمی افزایش معنی‌دار یافت. این عدم تعادل چهل‌ و هشت ساعت پس از تزریق هر دو ترکیب IC87201 و DXM بهبود یافت. بحث و نتیجه­ گیری: نتایج نشان می‌دهند که ایسکمی مغزی می‌تواند باعث افزایش فعالیت سیستم سمپاتیک و در پی آن طولانی شدن فاصله QT شود. تجویز IC87201 ممکن است با کاهش این فاصله در بهبود آن مؤثر باشد؛ بنابراین، IC87201 احتمالاً می‌تواند به‌ عنوان یک گزینه مناسب برای کاهش عوارض قلبی پس از سکته مغزی در نظر گرفته شود.