اثربخشی روان‌پویشی کوتاه مدت بر سازمان شخصیت در افراد مبتلا به اختلال شخصیت مرزی

Abstract

زمینه و هدف: پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی درمان پویشی فشرده و کوتاه‌مدت بر سازمان شخصیت در افراد مبتلا به اختلال شخصیت مرزی انجام شد. روش کار: این مطالعه به روش نیمه­تجربی با طرح پیش‌آزمون، پس‌آزمون و پیگیری دو‌ماهه با گروه کنترل بود. جامعه مورد نظر تمامی بیماران مبتلا به شخصیت مرزی مراجعه کننده به کلینیک تخصصی روان­شناختی شهر تهران در سال 1402 بود. حجم نمونه مورد بررسی با مراجعه به جدول Cohen تعیین شد. به این طریق که در سطح اطمینان 95 درصد، اندازه اثر 30/0 و توان آماری 83/0، برای هر گروه 12 نفر تعیین شد. اما از آن­جایی که احتمال ریزش برخی نمونه­ها وجود داشت و هم­چنین در جهت تعمیم‌پذیری بیشتر نتایج، حجم نمونه در هر گروه 15 نفر تعیین شد. در مرحله اول به شیوه نمونه­گیری در دسترس 30 نفر انتخاب و این 30 نفر در گام دوم به صورت تصادفی ساده (به شیوه قرعه کشی) در یک گروه آزمایش (15 نفر) و یک گروه کنترل (15 نفر) جایگزین شدند. یافته‌ها: میانگین و انحراف معیار سنی گروه آزمایش و کنترل به ترتیب 92/3 ± 40/43 و 49/4 ± 07/44 سال بود. نتایج آزمون t دو نمونه مستقل در مورد سن و آزمون دقیق فیشر در خصوص جنسیت، سطح تحصیلات و وضعیت تأهل نشان داد که بین گروه­ آزمایش و کنترل تفاوت آماری معنی­داری وجود ندارد. میانگین نمره سازمان شخصیت قبل از مداخله به ترتیب در گروه درمان 25/72 و در گروه کنترل 12/72 ، اما پس از مداخله، میانگین نمره سازمان شخصیت در گروه درمان به صورت معنی­ داری نسبت به گروه کنترل افزایش نشان داد. نتیجه‌گیری: نتایج مطالعه حاضر بیانگر آن بود که استفاده از درمان پویشی فشرده و کوتاه‌مدت بر روان­پویشی فشرده و کوتاه مدت بر بیماران مبتلا به شخصیت مرزی مؤثر است. بر این اساس توصیه می­شود از درمان روان­پویشی فشرده و کوتاه مدت بر بهبود سازمان در افراد مبتلا به شخصیت مرزی استفاده شود.