ارتباط شاخص‌هایIGF1 ،IGFBP3 ، BMI و دیسمنوره متعاقب 8 هفته تمرین ترکیبی (مقاومتی و هوازی) در زنان چاق

Abstract

زمینه و هدف: اختلال در روند ترشح برخی هورمون‌ها و افزایش وزن از عوامل اثرگذار بر دیسمنوره است. با توجه به اهمیت فعالیت ‌بدنی بر پیشگیری و کنترل دیسمنوره، در این پژوهش به ارزیابی ارتباط بین شاخص‌های IGF1،IGFBP3 ، BMI و دیسمنوره متعاقب 8 هفته تمرین ترکیبی (مقاومتی و هوازی) در زنان چاق پرداخته شد. روش‌ها: در این مطالعه نیمه‌تجربی، 24 زن غیرفعال چاق 25 تا 37 سال، با BMI 30 تا 35 کیلوگرم بر مترمربع، به‌طور تصادفی به دو گروه (12 نفر) تمرین ترکیبی (مقاومتی و هوازی) و کنترل تقسیم شدند. تمرین ترکیبی شامل تمرین مقاومتی با شدت 67 تا 80 درصد قدرت بیشینه و تمرین هوازی با شدت 60 تا 85 درصد ضربان قلب بیشینه، به مدت 8 هفته و 3 روز در هفته انجام گرفت. نمونه‌ خون 24 ساعت قبل و 48 ساعت بعد از آخرین جلسه تمرین بعد از 12 ساعت ناشتایی اخذ و شاخص‌های IGF1 و IGFBP3 سنجش شد. شدت علائم جسمانی و روانی دیسمنوره با پرسشنامه استاندارد ارزیابی اختلالات قاعدگی موس (MDQ) ارزیابی شد. یافته‌ها: نتایج آزمون همبستگی پیرسون ارتباط معناداری بین سطوح IGF1 و IGFBP3 در زنان چاق نشان نداد (0/73P≥ و 0/05=r) و بین سطوح 1-IGF و دیسمنوره ارتباط معناداری ثبت نشد (0/61 P≥و 0/07=r). بین سطوح 1-IGF وBMI ارتباط معناداری وجود داشت (0/04 P≤و 0/11=r). نتایج آزمون همبستگی پیرسون ارتباط معناداری بین سطوح IGFBP3 و دیسمنوره زنان چاق ارایه نکرد (0/52 P≥و 0/09=r)، اما بین سطوح BP3-IGF و BMIارتباط معناداری مشاهده شد (0/04 P≥و 0/29=r). بین دو شاخص دیسمنوره و BMI زنان چاق نیز ارتباط معناداری گزارش نشد (0/52 P≥و 0/09=r). نتیجه‌گیری: با توجه به عدم تفاوت معنادار بین دیسمنوره با شاخص‌هایIGF1 ،IGFBP3 و BMI بعد از یک تمرین ترکیبی، می‌توان نتیجه گرفت علائم دیسمنوره تحت تاثیر عوامل مختلفی قرار دارد، لذا انجام مطالعات بیشتر پیشنهاد می‌شود.