اثرات سیلیمارین بر ضایعات ناشی از سم هگزافلومورون در کلیه موش صحرایی

Abstract

زمینه و هدف: هگزافلومورون، یک حشره‌کش بنزوئیل فنیل اوره، دارای اثر نفروتوکسیک در پستانداران است. امروزه استفاده از آنتی‌اکسیدان‌های گیاهی برای بهبود و پیشگیری مسمومیت با حشره‌کش‌ها بسیار گسترش پیدا کرده است. هدف از انجام این مطالعه ارزیابی تاثیرات سیلیمارین، به عنوان آنتی‌اکسیدان‌ گیاهی، در بهبود ضایعات ناشی از هگزافلومورون در کلیه موش صحرایی می‌باشد. روش‌ها: در این مطالعه تجربی، 40 سر موش صحرایی به­صورت تصادفی به 5 گروه 8 تایی تقسیم شدند؛ گروه­ شاهد، گروه دریافت کننده سیلیمارین (mg/kg 200)، گروه درمانی 1 (هگزافلومورون با دوز mg/kg 22 و سیلیمارین با دز mg/kg100)، گروه درمانی 2 (هگزا فلومورون با دوز mg/kg 22 و سیلیمارین با دوز mg/kg 200) و گروه دریافت کننده هگزافلومورون (با دوز mg/kg 22). مدت گاواژ 28 روز بود. بعد از اتمام دوره گاواژ، از موش‌ها خونگیری شد و به­ منظور اخذ نمونه بافتی کلیه، مرگ بدون درد به آنها القا گردید. بررسی هیستوپاتولوژیک از لحاظ وجود ضایعات به صورت کیفی انجام شد. یافته‌ها: سیلیمارین غلظت اوره و کراتینین سرم افزایش یافته ناشی از هگزافلومورون را به طور معناداری کاهش داد (0/05>P). استفاده سیلیمارین تا حد زیادی از دژنرسانس واکوئولی و پرخونی ناشی از هگزافلومورون در کلیه جلوگیری کرد. نتیجه‌گیری: طبق یافته‌های حاضر، می‎توان نتیجه گرفت که سیلیمارین با دوز mg/kg 200، به عنوان آنتی‌اکسیدان گیاهی، قادر است به طور معناداری از تغییرات منفی ناشی از سم هگزافلومورن در کلیه جلوگیری کند.